THE END OF A GREAT SEASON

Να’ μαστε λοιπόν σήμερα,4 Ιουλίου 2010, να γράφω το τελευταίο μου άρθρο σε αυτό το blog. Είναι σαν ένα βιβλίο και αυτή είναι η τελευταία του σελίδα. Η ημερομηνία στα εισητήρια γυρισμού μου είναι στις 6 αυτού του μήνα, δηλαδή σε δύο ημέρες. Οι εξετάσεις στο πανεπιστήμιο έχουν τελειώσει, όλα τα γραφειοκρατικά είναι έτοιμα και έχω την εντύπωση ότι όλα συνομοτούν στο γυρισμό μου. Βέβαια, αυτό είναι μόνο μέσα στο μυαλό μου, για παράδειγμα το ότι τελείωσε το απορρυπαντικό του πλυντηρίου, η οδοντόκρεμα ή η μπαταρία από το κομπιουτεράκι μου είναι κάποια από αυτά τα μικρά πράγματα που αναρωτιέμαι αν έγιναν τυχαία ή όντως σημαίνουν πως είμαι αρκετό καιρό εδώ και πρέπει τελικά να γυρίσω πίσω. Έχω αποχαιρετήσει τους περισσότερους από τους καλούς μου φίλους που έχουν ήδη φύγει για τις χώρες τους και το τελευταίο «αντίο» θα το πω τη Δευτέρα στο δικό μου πλέον «Goodbye party». Είναι δύσκολο να αποχαιρετάς άτομα με τα οποία είσαι κάθε μέρα μαζί και έχουν ζήσει κάποιο διάστημα μαζί σου. Το ίδιο συναίσθημα είχα και όταν ήμουν ακόμη Θεσσαλονίκη αλλά με την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα γυρίσω πίσω. Σήμερα ξεκίνησα το πακετάρισμα και αναρωτιέμαι πόσα μπορεί να πληρώσω στο αεροδρόμιο για τα επιπλέον κιλά στις βαλίτσες... Τέλος πάντων.

Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα, όπως ήταν και στις 1 Φεβρουαρίου, πριν ξεκινήσω για να έρθω στην Πορτογαλία. Από τη μία έχω πεθυμήσει την Ελλάδα και όλους τους φίλους μου και ανυπομονώ να γυρίσω και να μοιραστώ τις εμπειρίες μου, αλλά από την άλλη ξέρω ότι αυτή ήταν μοναδική εμπειρία στη ζωή μου και ποτέ ξανά δε θα ξαναζήσω κάτι τέτοιο με τον ίδιο τρόπο που το έζησα φέτος. Επίσης, ξέρω ότι αφού γυρίσω και μπω ξανά στην καθημερινότητα, θα βαρεθώ μετά από 1-2 μήνες και θα αναπολώ και πάλι τις ωραίες στιγμές που πέρασα εδώ. Το σίγουρο είναι ότι θα βλέπω τα πράγματα αρκετά διαφορετικά στην Ελλάδα μετά από αυτό, ό,τι και να σημαίνει αυτό. Τώρα έχω μέτρο σύγκρισης και ξέρω πώς μπορεί κάτι να είναι καλύτερο ή χειρότερο και αυτό πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο κέρδος που είχα από αυτό το ταξίδι μου, οι εμπειρίες μου. Το τελικό συμπέρασμά μου είναι ότι δε θα φύγω ποτέ από την Ελλάδα για να ζήσω στο εξωτερικό, εκτός και αν αυτό είναι απολύτως απαραίτητο για τη ζωή μου, την οικογένεια ή την καριέρα μου. Καλό το εξωτερικό, αλλά «σαν την πατρίδα δεν έχει».

Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που διάβαζαν αυτό το blog όλο αυτό τον καιρό. Ελπίζω να πέτυχα τον αρχικό στόχο και να έδωσα μια ιδέα του πώς είναι τα πράγματα εδώ και το πώς περνούσα όλο αυτό τον καιρό. Το μετρητή που βλέπετε πάνω αριστερά τον εγκατέστησα πριν πέντε άρθρα και έχει περίπου 500 εισόδους σε αυτό το site, που σημαίνει ότι θα κατέγραφε περίπου 1500 από την αρχή της χρονιάς. Ευχαριστώ για την υποστήριξή σας. Τους περισσότερους θα τους δω από κοντά σε λίγες ημέρες. ελπίζω να είστε όλοι καλά και αν ποτέ εμφανιστεί ευκαιρία για Erasmus σε εσάς ή τους γύρω σας μην την αφήσετε να πάει χαμένη.

ΤΗE END

25 βραβεία Όσκαρ

Με αφορμή ότι κάποιοι με ρωτάνε πώς είναι οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί, ο κόσμος και οι χώρες που επισκέφτηκα όλον αυτό τον καιρό σκέφτηκα να γράψω ένα άρθρο για αυτό. Και για να είναι λίγο πιο ενδιαφέρον, θα δώσω κάποια «βραβεία» σε κάποιες κατηγορίες, έτσι ώστε να πάρετε μια γενική ιδέα. Να πω ότι στις χώρες συμπεριλαμβάνονται οι: Πορτογαλία, Ισπανία, Ολλανδία, Σουηδία, Μαρόκκο (ξέρω, είανι Αφρική αλλά δεν πειράζει), Ελλάδα και Γαλλία (δεν την επισκέφτηκα ακριβώς αλλά δεν μπορεί να λείπει από τα δύο βραβεία που μπορώ να της δώσω).

Ξεκινώντας, Βραβείο:
1. Πιο όμορφης πρωτεύουσας: Λισσαβώνα (Πορτογαλία)
2. Πιο όμορφης πόλης: Μάλαγα (Ισπανία)
3. Πόλης με περισσότερα πολιτισμικά στοιχεία: Βαρκελώνη και μετά Μαδρίτη (Απ’ ότι φαίνεται οι Ισπανοί ασχολούνται πολύ με αυτά)
4. Πιο καθαρής πόλης: Γκέτεμποργκ (Σουηδία)
5. Πιο μαγευτικού τοπίου: Μαρόκκο (Σαχάρα)
6. Πιο τουριστικού σημείου: Γιβραλτάρ (ουσιαστικά είναι αγγλικό έδαφος αλλά συνορεύει με Ισπανία)
7. Πιο ωραίων παραλιών και θάλασσας: Ελλάδα, και μην πείτε ποτέ ότι θα πάτε κάπου αλλού στην Ευρώπη για να κάνετε μπάνια. Σαν την Ελλάδα δεν έχει σε αυτό τον τομέα, ούτε Μαγιόρκα, ούτε Μαδέιρα, ούτε Κανάρια νησιά. Όλα είναι υπερτιμημένα κατά τη γνώμη μου
8. Καλύτερης διασκέδασης: Θα πρότεινα την Ελλάδα αλλά η διασκέδαση εκεί δεν έχει να κάνει με τη διασκέδαση στις υπόλοιπες χώρες οπότε δεν μπορούμε να τα συγκρίνουμε. Το βραβείο θα το δώσω στην Ισπανία
9. Χώρας πιο κοντά στις συνήθειες της Ελλάδας: Πορτογαλία
10. Πιο ευγενικών ανθρώπων: Πορτογάλοι
11. Πιο αγενών ανθρώπων: Γάλλοι
12. Πιο όμορφων γυναικών: Tο μοιράζονται οι Ολλανδία και Σουηδία
13. Πιο όχι όμορφων γυναικών: Πορτογαλία
14. Θρησκευόμενης χώρας: Μαρόκκο με μεγάλη διαφορά από Ελλάδα και Ισπανία που είναι δεύτερες
15. Ισχυρότερο το στοιχείο της οικογένειας: Ελλάδα με τεράστια διαφορά από οποιαδήποτε άλλη χώρα
16. Μεγαλύτερων μισθών και υψηλότερων τιμών: Γαλλία και Σουηδία
17. Αντιδιαμετρικά αντίθετο από το παραπάνω: Μαρόκκο και αξίζει να σημειωθεί ότι η Πορτογαλία είναι η επόμενη
18. Μικρότερων μισθών και υψηλότερων τιμών μαζί: ΕΛΛΑΔΑ
19. Πιο καλή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού: Σουηδία
20. Πιο κακή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού: Θα το έδινα στο Μαρόκκο αλλά ουσιαστικά εκεί ΔΕΝ υπάρχει ο κρατικός μηχανισμός και οπότε το βραβείο πηγαίνει δικαιοματικά στην Ελλάδα
21. Τήρησης του Κ.Ο.Κ.: Σουηδία
22. Μη τήρησης του Κ.Ο.Κ: Μαρόκκο με μεγάλη διαφορά. Επίσης στο Άμστερνταμ επικρατεί ένα χάος με τα αυτοκίνητα, χάος που μπορεί μερικές φορές να ξεπεράσει και την Ελλάδα
23. Ζωή με κανόνες: Σουηδία
24. Ζωή χωρίς κανόνες: Ελλάδα, ακόμη και στο Μαρόκκο υπάρχουν περισσότεροι κανόνες στη ζωή τους, ειδικά των γυναικών αλλά και λόγω θρησκείας
25. Χώρας που αξίζει να επισκεφτεί κανείς: Ισπανία

Αυτά είναι λίγο πολύ. Δεν ξέρω αν ξέχασα κάτι. Να πω για αυτούς που θέλουν να ζήσουν στο εξωτερικό, ότι σε χώρες όπως η Πορτογαλία, Ισπανία και Ολλανδία δουλεύεις για να ζεις ενώ σε χώρες όπως η Σουηδία και η Γαλλία ζεις για να δουλεύεις. Στο Μαρόκκο δεν αξίζει να κάνεις ούτε το ένα ούτε το άλλο. Με αυτά τα δεδομένα μπορείτε να κάνετε μια αρχή για το πού θέλετε να ταξιδέψετε ή πού θέλετε να πάτε για δουλειά στο μέλλον.

Συμβουλές για Erasmus

Εφόσον το Erasmus μου φτάνει στο τέλος του, δε θέλω να χάσω την ευκαιρία και θα πω δύο πράγματα για αυτούς που θέλουν να κάνουν αυτό που έκανα εγώ και θα δώσω μερικές συμβουλές στους μελλοντικούς Ερασμίτες.
ΓΛΩΣΣΑ
Αρχικά, το πιο σημαντικό για μένα είναι «Μάθετε Αγγλικά»... Έστω και βασικά πράγματα, αλλά με τα αγγλικά μπορείτε να πάτε παντού. Ακόμη και σε χώρες όπου δε μιλάνε τη γλώσσα, πάντοτε θα βρείτε κάποιον που μπορείτε να συννενοηθείτε στο ελάχιστο. Αν μπορείτε μάθετε και κάποιες λέξεις από τη γλώσσα στη χώρα που θα πάτε.
ΔΗΛΩΣΕΙΣ
Οι δηλώσεις για το Εrasmus ξεκινούν κάθε χρόνο Μάρτιο- Απρίλιο και μπορεί κανείς να δηλώσει ότι θέλει να πάει για χειμερινό ή εαρινό εξάμηνο του επόμενου έτους ή και για ολόκληρη τη χρονιά. Έχει αρκετά γραφειοκρατικά η όλη υπόθεση αλλά υπάρχει χρόνος, ειδικά αν προτιμήσετε το εαρινό εξάμηνο. Αφού σας δεχτούν από το ελληνικό πανεπιστήμιο για να φύγετε, πρέπει να σας δεχτούν μετά από το πανεπιστήμιο υποδοχής, αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ απόρριψη από εκεί, όποιο και να είναι αυτό.
ΜΑΘΗΜΑΤΑ
Είναι καλύτερα να μη χρωστάτε πολλά μαθήματα για να μην έχετε το νου σας κατά τη διάρκεια του Erasmus σε αυτά. Επίσης συνιστώ να πάτε σε μια ηλικία μεγαλύτερη των 20-21 για να έχετε καλύτερη ευχέρεια στο να κινείστε και να μένετε μόνοι σας στο εξωτερικό. Όσο αναφορά τα μαθήματα, εξαρτάται πάντοτε από το πανεπιστήμιο που διαλέξατε, στη σχολή στην οποία είστε, αλλά και στους καθηγητές των μαθημάτων. Προτιμήστε πανεπιστήμια που διδάσκουν στα αγγλικά και μαθήματα που φαίνονται εύκολα στη λίστα ή αν δεν αναγνωρίζονται από την Ελλάδα, μαθήματα που τα έχετε ξανακάνει, ώστε να μη χρειάζεται να τα διαβάσετε από την αρχή. Το αν θα αναγνωριστούν στην Ελλάδα εξαρτάται από τους αντίστοιχους καθηγητές και αυτό πρέπει να το κανονίσετε προτού φύγετε για το εξωτερικό. Σε όλα τα παραπάνω χρειάζεται λίγη τύχη και κανείς δεν μπορεί να ξέρει από πριν για τη δυσκολία του μαθήματος, τον καθηγητή ή το τι περιλαμβάνει ακριβώς (εργασίες, εργαστήρια, υποχρεωτικές παρουσίες κτλ), γιατί πουθενά δεν αναφέρονται αυτά. Καλό θα ήταν να αναγνωρίζονται τα μαθήματα στην Ελλάδα έτσι ώστε να γλιτώσετε κάποια από αυτά.
ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΙ
Σαν προορισμό θα πρότεινα Πορτογαλία, Ισπανία και ίσως Ολλανδία διότι τα πράγματα σε αυτές τις χώρες είναι αρκετά χαλαρά και για αυτό που θέλουμε είναι ό,τι καλύτερο, αξιοπρεπή πανεπιστήμια, καλή νυχτερινή ζωή, στις πρώτες δύο σχετικά φθηνή ζωή και λίγες σχετικά υποχρεώσεις. Επίσης θα πρότεινα επιλογή μικρής πόλης.
ΧΡΗΜΑΤΑ
Το πανεπιστήμιο δίνει κάποια λεφτά στους φοιτητές του Erasmus κάθε μήνα ανάλογα με τη χώρα προορισμού (300-500€/μήνα). Η συμβουλή μου είναι να έχετε άλλα τόσα στην άκρη έτσι ώστε να είστε καλυμμένοι και χαλαροί αλλά και να μπορέσετε να κάνετε κάποια ταξίδια. Τα έξοδα που πρέπει να καλύπτετε κάθε μήνα είναι ενοίκιο, φαγητό, ποτό. Εδώ που είμαι εγώ, όλα αυτά είναι σε αρκετά προσιτές τιμές αλλά και στην Ισπανία το ίδιο. Ενοίκιο προς 200€ (συμπεριλαμβανομένων κοινοχρήστων), φαγητό προς 5-6€ η μερίδα με σαλάτα, ψωμί και αναψυκτικό (ή στη λέσχη με 2,50€) και ποτό προς 2€/ μπύρα έξω και 0,50€/μπύρα στο σούπερ. Επίσης, αν έχετε σκοπό να πάτε σε μία από τις δύο παραπάνω χώρες να είστε προετοιμασμένοι να συγκατοικήσετε με αγνώστους. Και εδώ χρειάζεται λίγη τύχη. Συνήθως όμως δεν υπάρχει πρόβλημα, αφού είναι πολύ διαδεδομένο εδώ και όλοι ξέρουνε πώς να συμπεριφέρονται σωστά στο σπίτι.
Καλό θα ήταν να ξέρετε να μαγειρέυεται κάτι, πριν φύγετε από Ελλάδα, ειδικά αν πάτε σε πιο βόρειες χώρες, όπου το φαγητό έξω κοστίζει πολύ ακριβά, ενώ τα προϊόντα στο σούπερ μάρκετ είναι φθηνά. Επίσης, βόρεια δε συνηθίζεται πολύ η συγκατοίκηση και τα ενοίκια ανεβαίνουν σε τιμές.
ΤΑΞΙΔΙΑ
Αν θέλετε να ταξιδέψετε, αυτή είναι η ευκαιρία της ζωή σας. Αφού φύγετε από Ελλάδα πληρώνοντας τους υπερφόρους των αεροδρομίων μας, στο εξωτερικό ταξιδεύετε με λίγα λεφτά με 2 εταιρίες, Ryanair και Easy-jet. Και όταν λέω φθηνά εννοώ 10-50€/πτήση (συμπεριλαμβανομένων όλων). Σε αυτές τις πτήσεις όμως μπορείται να πάρετε μόνο μία χειραποσκευή συγκεκριμένων διαστάσεων (55Χ40Χ20) και πιστέψτε με... είναι πραγματικά κομπλεξικοί με αυτό. Προτείνω λοιπόν προτού φύγετε από Ελλάδα, να αγοράσετε μία βαλίτσα με τις παραπάνω διαστάσεις. Αν θέλετε να νοικιάζετε αμάξια κατά την περίοδο αυτή, χρειάζεστε μία πιστωτική από μια τράπεζα ΜΕ ΑΝΑΓΛΥΦΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Πραγματικά είναι πολύ σημαντικό για να μην έχετε προβλήματα μετά. Εγώ φτύνω αίμα κάθε φορά που θέλω να νοικιάσω εδώ και πρέπει να τους παρακαλάω διότι δεν έχω ανάγλυφα.
ΤΙ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ ΜΑΖΙ
Πρέπει να πάρετε μαζί σας τα ρούχα σας, μία φωτογραφική, έναν υπολογιστή και τίποτα άλλο όταν φυγετε, για να μη γεμίζετε τις βαλίτσες άσκοπα. Τα αγοράζετε όλα από εκεί που πάτε. Ίσως και ένα κουτί Νες καφέ αν θέλετε να πίνετε τον καφέ που όλοι αγαπάμε στην Ελλάδα. Α, και ένα μπρίκι, γιατί στο εξωτερικό δεν έχουν... Επίσης, αν πάτε στην Ισπανία, καλό θα ήταν να έχετε και μια πιο κυριλέ ενδυμασία και σίγουρα μαύρα παπούτσια αν θέλετε να μπείτε σε λίγο πιο καλά κλαμπ το βράδυ (ακόμη και αν είστε γυναίκα).
ΓΕΝΙΚΑ
Φορτώστε όλη την κοινωνικότητά σας και είμαι σίγουρος ότι θα περάσετε τέλεια. Αρκετά καλό θα ήταν να πάτε 2-3 μέρες πριν μαζευτούν όλοι οι Ερασμίτες για να δείτε λίγο την πόλη, αλλά και να είστε στην πρώτη συνάντηση που θα γίνει, ώστε να μπορέσετε να μπείτε από την αρχή σε παρέες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αν πάτε μετά, δε θα περάσετε καλά. Υπαρχει μία περίοδος προσασμογής στην αρχή που μπορεί να σκέφτεστε το λόγο που φύγατε ή να μετανιώνετε, αλλά όταν αρχίσετε να καταλαβαίνετε που βρίσκεστε πραγματικά θα με θυμηθείτε και θα περνάτε απίστευτα. Όλα θα έρθουν σιγά σιγά από μόνα τους και δε χρειάζεται να αγχώνεστε για τίποτα, το μόνο που πρέπει να γίνει είναι να πάρετε την απόφαση να φύγετε.
Αν παρέλειψα κάτι σημαντικό μπορείτε να με ρωτήσετε.

Ταξίδια (τέλος)

Το τελευταίο μου ταξίδι για την περίοδο του Εράσμους μου ήταν στο Μαρόκο. Όταν ήμουν ακόμη Θες/νίκη, ένας θείος μου από Κορινό μου είπε «όταν πας Μαρόκο, μείνε στις τουριστικές περιοχές και μην μπεις πιο μέσα και μπλεχτείς με την πραγματική χώρα». Είχε πολύ δίκιο. Όσο μέναμε στους πολυσύχναστους δρόμους στο Μαρακές υπήρχαν μεν ενοχλητικοί Μαροκινοί που σου πουλάνε ό,τι έχουν και δεν έχουν πάνω τους αλλά αν δεν ενδιαφέρεσαι σε αφήνουν. Όταν όμως μπαίνεις σε δρόμους περίεργους η ενόχληση όλο και μεγαλώνει και πλέον δεν κοιτάνε μόνο να σου πουλήσουν πράγματα. Δύο βράδια την πατήσαμε με το φίλο Αντώνη αλλά ευτυχώς δεν είχαμε καμιά σοβαρή κατάληξη.

Δύο μέρες μείναμε στο Μαρακές σε ένα άθλιο ξενοδοχείο των 7€/άτομο/βραδιά. Βολτάραμε στο παζάρι και διαπραγματευτήκαμε τις τιμές των σουβενίρ μας. Φάγαμε από την τοπική κουζίνα τους, η οποία παρόλο βρώμικη είναι πολύ νόστιμη. Τατζίν, κεμπάπ και κεφτέδες είναι τα κλασικά γεύματα. Ήπιαμε τσάι μέντας ενώ καθόμασταν σε 40 βαθμούς και διαπιστώσαμε ότι το αλκοόλ απαγορεύεται λόγω θρησκείας. Παρόλα αυτά βρήκαμε ένα μπαρ το οποίο προορίζεται για τουρίστες, το οποίο σέρβιρε μπύρες για 10€/μπύρα. Χωρίς να ξέρουμε την τιμή, φυσικά τα δώσαμε σαν ηλίθιοι τουρίστες. Ακούσαμε αράβικη μουσική και είδαμε και την άλλη πλευρά (την πιο πρόστυχη) των γυναικών με τις μαντήλες που βλέπαμε την ημέρα.

Τις επόμενες δύο ημέρες κάναμε εκδρομή με ένα ταξιδιωτικό (το οποίο παζάρεψε την τιμή του και πάλι) στην έρημο Σαχάρα που ξεκινάει από το Μαρόκο. Παρόλο που το ταξίδι ήταν μεγάλο (7 ώρες σε τραγικό βανάκι για να φτάσουμε) άξιζε πραγματικά την ταλαιπωρία. Ήταν από τις πιο απίστευτες εμπειρίες που είχα στη ζωή μου. Ταξιδέψαμε μία ώρα πάνω σε καμήλες για να φτάσουμε στις σκηνές που θα περνούσαμε τη βραδιά και είδαμε το ηλιοβασίλεμα στην έρημο, ενώ στον ορίζοντα υπήρχαν μόνο βουνά. Μιλήσαμε με ανθρώπους που γεννήθηκαν και μένουν στην έρημο και φάγαμε δείπνο κάτω από αμέτρητα αστέρια στον ουρανό (προσωπικά δεν είχα δει ποτέ τόσα πολλά). Κάναμε πάρτυ γύρω από τη φωτιά ακούγοντας τους Μαροκινούς να παίζουν μουσική σε τενεκέδες και πλαστικά δοχεία για νερό. Το πρωί, χωρίς να χρησιμοποιήσουμε ρολόγια αλλά περιμένοντας να μας ξυπνήσει ο ήλιος, είδαμε την ανατολή και φάγαμε πρωινό στη σκηνή. Μία ώρα ακόμη στις καμήλες και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Να σημειώσω ότι η ζωή είναι απλή εκεί πέρα στη Σαχάρα. Για τουαλέτα χρησιμοποιήσαμε το πίσω μέρος των αμμόλοφων, γάτες χρησιμοποιούνται για τα φίδια, σκύλοι για τις αλεπούδες και καμήλες για μεταφορές. Το μαγείρεμα γίνεται σε φωτιά και το φως στη σκηνή είναι μια φλόγα από γκάζι όπου όταν την πλησιάσουν τα κουνούπια και τα πετούμενα... ας πούμε απαλάσσονται από τα καθήκοντά τους. Αυτό είναι το όλο ωραίο της υπόθεσης. Τα λεφτά δεν έχουν καμία σημασία εκεί.

Μετά από όλα αυτά περάσαμε λίγες ώρες πίσω στο Μαρακές και περάσαμε την τελευταία νύχτα μας στο αεροδρόμιο. Μέχρι την τελευταία νύχτα, πριν πάρουμε το λεωφορείο για να μας πάει στο αεροδρόμιο, φαινόταν ότι το Μαρόκο είναι 50 χρόνια πίσω από τον πολιτισμό. Χρησιμοποιούν γαϊδούρια για μεταφορές, οι άνθρωποι μένουν σε απαράδεκτα σπίτια και δουλειές δεν υπάρχουν πουθενά εκτός αν δουλεύεις για τους τουρίστες. Υγειονομικό και εφορία δεν υπάρχουν και δεν ξέρω τι γίνεται για σχολεία και νοσοκομεία. Όταν όμως είδαμε και την άλλη πλευρά της πόλης μέσα από τα παράθυρα του λεωφορείου αλλάξαμε τη γνώμη μας για κάποια από αυτά. Μεγάλα και ακριβά ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, σωστή αστυνόμευση, ακριβά αμάξια και γενικά πολιτισμός. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι με πολύ μεγάλα εισοδήματα και άνθρωποι με πολύ μικρά, κάτι που μου έχουν πει ότι συμβαίνει σε πολλές χώρες στην Αφρική και μέση Ανατολή.

Γενικά το Μαρακές είναι για δύο μέρες το πολύ μιας και δεν έχει πολλά πράγματα για να δεις, Η Σαχάρα είναι μαγευτική και αξίζει να την επισκευτεί κανείς. Αν είχαμε 2-3 μέρες ακόμη θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε πόλεις όπως η Καζαμπλάνκα και το Ραμπάτ αλλά και να κάνουμε μπάνιο στις παραλίες του Μαρόκο. Ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδρομές που έχω κάνει ποτέ.

Υ.Γ. : Περιττό να πω ότι η ζέστη ήταν αφόρητη, ειδικά στη Σαχάρα. Στο Μαρακές είχε 37 βαθμούς το τελευταίο βράδυ....

A bit more of Aveiro

H ζωή εδώ στο Aveiro κυλάει ήρεμα και όμορφα. Όσο αναφορά το πανεπιστήμιο, το εξάμηνο βρίσκεται στο τέλος του και όλοι κλασικά τρέχουμε να τελειώσουμε τις εργασίες την τελευταία στιγμή. Όπως φαίνεται αυτή η συνήθεια δεν είναι μόνο ελληνική.... Επίσης άρχισε και το διάβασμα για την εξεταστική.
Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε και να διασκεδάζουμε όποτε έχουμε χρόνο. Πριν λίγες εβδομάδες για παράδειγμα το πανεπιστήμιο του Aveiro γιόρταζε τη φοιτητική εβδομάδα χωρίς μαθήματα και με καθημερινές live εμφανίσεις πορτογαλικών συγκροτημάτων. Την επόμενη εβδομάδα το ίδιο συνέβαινε και με το πανεπιστήμιο του Porto και την επόμενη με αυτό της Coimbra. Κατάφερα να επισκεφτώ τα δύο πρώτα παρακολουθώντας ένα πορτογαλικό ροκ συγκρότημα στο ένα και τους Franz Ferdinand στο άλλο. Πολύ ωραίες στιγμές, ποτά και ξενύχτι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Στο τρίτο φεστιβάλ (Coimbra) μου είπαν ότι είχε παρέλαση και δωρεάν απεριόριστο ποτό. Πολλοί γίναν κομμάτια όπως ήταν αναμενόμενο. Τους ερασμίτες τους έκανε εντύπωση που κόσμος έχυνε τις μπύρες του στο αέρα, έπινε σαν τρελός και χόρευε ασταμάτητα και μετά ζητούσε κι άλλες μπύρες, δωρεάν πάντα. Πρέπει να έρθουν σε ένα πάρτυ στη Χαλκιδική μία Κυριακή μάλλον, για να δουν ότι επικρατεί το ίδιο χάος, με τη διαφορά ότι εκεί πληρώνουμε για όλα αυτά.
Ο καιρός έχει βελτιωθεί πολύ εδώ και αρχίσαν οι πρώτες εξορμήσεις στις παραλίες. Εμείς πάμε στην Barra. Έκανα πρώτη φορά ωτοστόπ για να φτάσω στον προορισμό μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη δεν ημασταν οι μόνοι αλλά υπήρχαν πολλοί άλλοι που έκαναν το ίδιο. Παραλία εδώ σημαίνει παρθένα αμμουδιά χωρίς Beach Bar και μουσική αλλά μόνο με λίγα μαγαζάκια ίσα ίσα για να αγοράσεις τα βασικά ή να πιείς ένα ζεστό καφέ, ομπρέλλα και κολατσιό από το σπίτι και ψάθα στην άμμο. Η θάλασσα είναι πολύ κρύα και απ’ότι μου είπαν δεν πρόκειται να ζεσταθεί και πολύ. Ασταμάτητα κύματα και αέρας. Έχει και αυτό το γούστο του πάντα, αλλά θα προτιμήσω τις ελληνικές παραλίες.
Τα βράδια έχουν αλλάξει λόγω του καλοκαιριού, τραπέζια βγήκαν έξω από τα μαγαζιά, κόσμος πολύς στην κεντρική πλατεία και μειώθηκε και ο ρουχισμός (...), κυρίως από τις γυναίκες. Πλέον, οι βραδιές πόκερ και η συνάντηση στο σπίτι μεταμορφώθηκαν σε βραδιές ψησίματος και πάρτυ στο πεζοδρόμιο καθώς και με ντράβαλα με την αστυνομία (η οποία δεν είναι επιεικής σαν την ελληνική) λόγω ηχορύπανσης και τραπεζιών σε δημόσιο χώρο. Ποτέ όμως δε δημιουργήθηκε σοβαρό πρόβλημα, ακόμα.
Κάποιοι ερασμίτες που ήταν εδώ μόνο για ένα τρίμηνο άρχισαν να φεύγουν, κάτι που δημιουργεί μελαγχολία και με κάνει να σκέφτομαι την ημέρα που θα πρέπει να φύγω και εγώ. Αρκετοί θα έχουν ήδη φύγει μέχρι να έρθει η σειρά μου, περίπου 5-6 Ιουλίου. Μερικοί πάλι θα μείνουν για το καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι ότι πεθύμησα αρκετά από την Ελλάδα. Οικογένεια, φίλοι, Θεσσαλονίκη, Κορινός, Χαλκιδική, γύρος, αμάξι είναι μερικά από αυτά. Η ζωή όμως είναι πολύ ωραία εδώ και το σίγουρο είναι ότι θα δυσκολευτώ να γυρίσω πίσω.
Όσο αναφορά τα ταξίδια μου, έχει μείνει ένα τελευταίο. Στο Μαρόκο. Την άλλη εβδομάδα θα είμαι εκεί και θα κάτσω για πέντε ημέρες. Υπολογίζω βόλτα με καμήλες στη Σαχάρα και επίσκεψη στην Καζαμπλάνκα αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμη.
Προσπαθώ να ζήσω την κάθε στιγμή γιατί είναι πραγματικά μια μοναδική εμπειρία στη ζωή μου. Αναμένετε για φωτογραφίες από το Μαρόκο.
Υ।Γ। Η φωτογραφία είναι από ένα μαγαζί όπου πίνουμε σφηνάκια με 1€ και όπως βλέπετε, το βλέμμα μου έχει αρχίσει να ξεφεύγει λίγο.

Ταξίδια (συνέχεια 4)

Πριν αρχίσετε να διαβάζετε το άρθρο σκεφτείτε κάτι από την όμορφη Ελλάδα μας. Οτιδήποτε...

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα τη χαρά να επισκεφτώ το φίλο Αντώνη στη Σουηδία. Ήταν να κάνω αυτό το ταξίδι πιο πριν αλλά το ηφαίστειο με καθηστέρησε λίγο, αλλά δεν κατάφερε να με σταματήσει. Είχα επίσης τη μεγάλη χαρά να συναντήσω την Κασσιανή (ξαδελφη, αν και νομίζω πως όλοι την ξέρετε) μετά από πολύ καιρό.

Αρχικά να πω ότι αυτό το ταξίδι ήταν λίγο διαφορετικό από αυτά που έχω κάνει μέχρι τώρα εδώ στο Erasmus. Δεν περιείχε κάστρα, μουσεία κτλ αλλά ήταν περισσότερο να δω δύο μεγάλες πόλεις και να απολαύσω τη ζωή στη Σουηδία. Ήταν για άλλη μια φορά φανταστικά. Αυτό που κάναμε ήταν μια μέρα να νοικιάσουμε ένα αμάξι και να οδηγήσουμε περίπου 1000 χιλιόμετρα πήγαινε- έλα μέχρι το Γέτεμπόρι (ναι, σωστά το γράφω, είναι με δύο τόνους σύμφωνα με τους Σουηδούς), το γνωστό στους περισσότερους Γκέτεμποργκ. Άξιζε βεβαίως τον κόπο γιατί εκεί συναντήσαμε την Κασσιανή και τη φίλη της Μαριάννα. Φάγαμε μαζί, γυρίσαμε την πόλη, ήπιαμε καφέ και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Στο τέλος της διαδρομής (όπου δεν μπορείς να τρέξεις πάνω από 110 km/h... λόγω τυπικοτήτων) και ενώ έχουμε 4 ώρες για να παραδώσουμε το αμάξι στις 9 το πρωί αποφασίζουμε να κάτσουμε λίγο σπίτι για ντους και λίγο ύπνο. Φτάνοντας, βλέπουμε ότι δεν υπάρχουν αμάξια παρκαρισμένα έξω αλλά όλα είναι μέσα σε Πάρκινγκ το οποίο οι κάτοικοι πληρώνουν με το μήνα. Εγώ δεν μπορούσα να το παρκάρω πουθενά γιατί είμαι τουρίστας και δεν έχω ούτε κάρτες αλλά ούτε μπορούσα να αγοράσω για λίγες ώρες γιατί όλα ήταν κλειστά εκείνη την ώρα (5πμ). Τελικά αφήσαμε το αμάξι για μία ώρα μόνο του και μετά από αυτό, ενώ είχαμε σπίτι, κοιμηθήκαμε στο αμάξι γιατί δεν είχαμε Πάρκινγκ....... Και όλα αυτά 20km έξω από το κέντρο της Στοκχόλμης. Να πω ότι ήταν μέσα, να το δικαιολογούσα.

Έτσι κάπως λειτουργούν όλα τα πράγματα στη Σουηδία. Όπου και να είσαι ακολουθείς κανόνες. Ανακυκλώνεις, βγάζεις κάρτες για τα πάντα, αν δεν πας στο πανεπιστήμιο πριν το μάθημα, μετά θέλει κάρτα για να μπεις την οποία οι φοιτητές δεν έχουν, δεν τρέχεις με το αμάξι, πληρώνεις για το πάρκινγκ παντού και άλλα πολλά.

Και αν δεν τα κάνεις όλα αυτά πληρώνεις πρόστιμα. Δύο ήταν τα πιο παράξενα που άκουσα. Πρώτον δεν μπορείς να αφήσεις το κατοικίδιό σου πάνω από τρεις ώρες στο σπίτι μόνο του γιατί (ακούστε αυτό) αν το αφήσεις θα πάρει τηλέφωνο ο γείτονας στην αστυνομία, θα σε καταγγείλει και θα πληρώσεις.... ΑΚΟΥ ΝΑ ΔΕΙΣ....

Το άλλο που είδα είναι στα κλαμπ το βράδυ, ενώ υπάρχει χώρος για άτομα να μπουν μέσα (και να είναι και άνετα –όχι φάση Goldfish) τους κρατάνε έξω στο κρύο και στη βροχή γιατί λέει ότι επειδή έχει μία πόρτα, σε περίπτωση φωτιάς δε θα μπορέσουν να βγουν εγκαίρως όλοι. Φανταστείτε στο Goldfish να πιάσει φωτιά τι θα γίνει....

Όλα αυτά ακούγονται πολύ καλά για το κράτος, την υγεία και τον πλανήτη γενικά. Αλλά όταν πρέπει να ζήσεις τηρώντας αυστηρούς κανόνες σε κάθε βήμα που κάνεις καταντάει κάπως κουραστικό, δε νομίζετε? Περνάει πλέον στη φάση ότι προσέχουμε περισσότερο την κοινωνία σαν ιδεολογία παρά το ίδιο το άτομο. Ίσως στην Ελλάδα έχουμε συνηθήσει τελείως διαφορετικά και για αυτό μου φάνηκε τόσο περίεργο.

Η Σουηδία είναι όμορφη χώρα και αρκετά γραφική ακόμη και μέσα στις μεγάλες πόλεις. Όλα είναι προσεγμένα και καθαρά, ειδικά στο Γκέτεμποργκ. Ένας δρόμος εκεί είναι χαλαρά πιο καθαρός και συμμαζεμένος από το σπίτι μου στην Πορτογαλία.... Όλα λειτουργούν στην ώρα τους και πάντα ευγενικά και όλοι μιλάνε Αγγλικά. Τα πάντα είναι πολύ ακριβά εκτός από το ρουχισμό και τις ηλεκτρονικές συσκευές αλλά και οι μισθοί τους είναι ανάλογοι (όχι όπως στην Ελλάδα). Η νυχτερινή ζωή είναι αρκετά καλή με ωραία μέρη (κλαμπ, μπαρ κτλ) και για όλα τα γούστα. Κανείς δεν ασχολείται με το τι κάνεις ή πως είσαι ντυμένος και όλοι κοιτάνε να περάσουν καλά χωρίς να σε ενοχλήσουν. Η Σουηδία έχει πανέμορφες γυναίκες (ξανθές, ψηλές, γαλανομάτες στην πλειοψηφεία τους) και ξέρουν να περιποιούνται τον εαυτό τους. Και το σημαντικότερο, ΧΩΡΙΣ τουπέ.

Τελειώνοντας, να πω ότι όλοι οι Σουηδοί έχουν πάει μια φορά τουλάχιστον στην Ελλάδα για διακοπές. Για αυτούς είναι παράδεισος εκεί (ζέστη, πάρτυ στις παραλίες, χαμηλές τιμές συγκριτικά με τη χώρα τους). Θαυμάζουν τη χώρα μας και τους ανθρώπους της. Κρίμα που εμείς δεν το βλέπουμε έτσι και κοιτάμε απλά να εκμεταλλευτούμε τον τουρισμό τους και να πάρουμε τα λεφτά τους.

Πάω στοίχημα ότι ό,τι και να σκεφτήκατε στην αρχή για την Ελλάδα είναι 90% διαφορετικό από το αντίστοιχο πράγμα στη Σουηδία και δε μιλάω μόνο για αυτά που έγραψα παραπάνω αλλά και για όλα τα άλλα που αφορούν τη ζωή και τη χώρα.

Γενικά ήταν μια φοβερή εκδρομή αλλά και μια ακόμη καλή εμπειρία για μένα να γνωρίσω μια άλλη χώρα. Ευχαριστώ τον Αντώνη για τη φιλοξενία του και τα σπιτικά φαγητά του και την Κασσιανή για την πολύ όμορφη μέρα στο Γκέτεμποργκ.

Ταξίδια (συνέχεια 3)

Αυτός είναι ο γυρισμός μου στο Αβέιρο. Αν έλεγα πριν 5 μήνες ότι το να γυρίσω σε αυτή τη μικρή πόλη της Πορτογαλίας θα ήταν το όνειρό μου για λίγες μέρες θα γελούσαμε όλοι μαζί εκεί στη Θεσσαλονίκη. Όλα ξεκίνησαν από την πρώτη φωτογραφία όπου φαίνεται το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ που είναι κλειστό. Ψάχνοντας ένα πιθανό τρόπο γυρισμού με το φίλο Γιώργο αποφάσισα τελικά ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να ξεκινήσω το επόμενο πρωί από το σιδηροδρομικό με τυχαία πορεία προς το Νότο. Το πρωί λοιπόν μαθαίνω ότι δεν υπάρχουν τρένα πέρα από τα σύνορα και ότι θα πρέπει να κινηθώ με τα τοπικά. Το τοπικό λοιπόν που χρησιμοποίησα είναι αυτό στη δεύτερη φωτό. Η μεγαλύτερη απόσταση που διανούσε ένα τοπικό τρένο ήταν μέχρι το Βέλγιο στο σταθμό στο Antwerpen (που βλέπετε στην τρίτη φωτογραφία). Από εκεί, είχα κλείσει θέση με ένα άλλο τοπικό του Βελγίου μέχρι τη Λιλ της Γαλλίας (σύνορα Βελγίου-Γαλλίας). Δυστυχώς, δεν έχω το σταθμό σε εικόνα. Εκεί, προσπαθώντας να συννενοηθώ με τους κωλογάλλους στα αγγλικά και με το λίγο μυαλό που έχω, κατάλαβα ότι το μακρύτερο που μπορούσα να φτάσω ήταν το Παρίσι. Όταν έφτασα τελικά ήταν ήδη έντεκα το βράδυ και αποφάσισα να περάσω τη νύχτα μου εκεί χωρίς να έχω σχέδιο για την επόμενη μέρα. Θα πήγαινα στο ταμείο μόλις άνοιγε στις 5:45 π.μ. και θα πήγαινα όσο νοτιότερα γινόταν. Πέρασα 3 ώρες σε ένα Ίντερνετ καφέ και μετά πήγα στον κλειστό σταθμό και κοιμήθηκα στο sleeping bag μου έξω από αυτόν για περίπου μισή ώρα. Όταν τελικά άνοιξε, μπήκαμε όλοι (οι 10 καημένοι χωρίς πτήσεις που είχαμε μαζευτεί) όπως βλέπετε στην 4η και 5η φωτό. Κατάντια...
Μόλις άνοιξε το Γκισέ, ήμουν τρίτος στη σειρά και γινόταν πλιάτσικο στα εισιτήρια. Κατάφερα να βρω μια "θέση" όρθιου στο τρένο για Bordeaux που είναι στα νότια της Γαλλίας στις 8 το πρωί. Όταν τελικά επιβιβάστηκα, το τρένο θύμισε αυτά που βλέπουμε στις παλιές ελληνικές ταινίες. Παππούδες, γιαγιάδες, νέοι, σχολεία, όλοι με βαλίτσες, όλοι να φωνάζουν να μπουν στο τρένο, μια κυρία είχε φέρει 2 σκυλιά και ένα κλουβί με κοτόπουλα!!!! μαζί της. ΧΑΟΣ... Όταν έκλεισαν οι πόρτες συνειδητοποίησα ότι θα ταξίδευα 2 ώρες όρθιος, χωρίς σχεδόν να μπορώ να κινηθώ. Τέλος πάντων. Το σταθμό που έφτασα τον βλέπετε στην 6η εικόνα. Εκεί έφαγα κάτι και είχα ήδη κλεισμένο εισητήριο από το Παρίσι, για το Irun.
Irun: ένα χωριο της Ισπανίας στα σύνορα με τη Γαλλία που βλέπει περίπου 100 άτομα τη μέρα. Εκείνη τη μέρα είδε 200 άτομα μόνο από το δικό μας τρένο, διότι ήταν ο μόνος προορισμός που μπορούσες να φτάσεις από Γαλλία στην Ισπανία με τοπικό τρένο. Το βλέπετε στην 7η εικόνα.
Εκεί λοιπόν ήμουν τυχερός γιατί έγινε μια ακύρωση ενός εισιτηρίου για το international τρένο προς Λισσαβώνα Πορτογαλίας. Το έκλεισα χωρίς δεύτερη σκέψη για 70€. Το ταξίδι ήταν 12 ώρες αλλά το τρένο ήταν πολύ καλό και μπόρεσα να κοιμηθώ τις περισσότερες. Το μόνο που έφαγα για περίπου 18 ώρες ήταν κάτι μπισκότα που είχα μαζί μου. Ξέρω, ακούγονται πολύ δραματικά έτσι όπως τα γράφω αλλά όλη η κατάσταση ήταν όντως απαράδεκτη. Τελικά, φτάνοντας Πορτογαλία κατάλαβα ότι το τρένο πήγαινε από το Βορρά και έτσι κατέβηκα στο Pombal (προτελευταία εικόνα) και από εκεί πήρα το τρένο για Αβέιρο (τελευταία φωτό). 30 λεπτά περπάτημα και ήμουν σπίτι.
Συνολικά: 48 ώρες χωρίς κρεβάτι και μπάνιο, 25 ώρες σε τρένα, 250€ σε εισιτήρια τρένων.

Ταξίδια (συνέχεια 2)

Στις 5 Απριλίου τα χαράματα γύρισα στο Αβέιρο. Αφού κοιμήθηκα λίγες ώρες πήγα στο αεροδρόμιο για να επισκεφτώ τα φιλαράκια μου από Ελλάδα. Το πρόγραμμα είχε ως εξής: 3 ημέρες στο Αβέιρο, 2 ημέρες στη Λισσαβώνα, 5 ημέρες στην Βαρκελώνη, όπου θα ερχόταν και ο Βασίλης και 3 ημέρες στο Άμστερνταμ. Γυρισμός στις 18 Απριλίου. Μετά από εκεί το σχέδιό μου ήταν να πετάξω για Σουηδία για να συναντήσω ένα άλλο φιλαράκι, αυτό όμως δε συνέβη ποτέ αφού εξερράγη το ηφαίστειο και ακυρώθηκαν όλες οι πτήσεις (Θα τα πούμε μετά για αυτό).
Οι στιγμές με αυτούς τους φίλους είναι πάντοτε το κάτι άλλο οπότε δε χρειάζεται να πω και πολλά. Την πρώτη μέρα υπήρχε ξενάγηση στο μαγευτικό Αβέιρο όπου με το ζόρι βρήκα 2 μέρη να τους πάω. Τη δεύτερη μέρα πήγαμε στο Πόρτο όπου ήταν πολύ ωραία και επισκεφτήκαμε και την παραλία που θύμιζε λίγο Beverly Hills, όπως πάντοτε το ξέρουμε από την τηλεόραση. Την Τρίτη μέρα πήραμε το τρένο για Λισσαβώνα. Εκεί γυρίσαμε κάποια μνημεία που μας είχαν προτείνει τα οποία όντως άξιζαν, όπως το Belem και ζήσαμε το ένα βράδυ τη νυχτερινή ζωή, η οποία δε διαφέρει και πολύ από αυτή που ξέρουμε στη Βόρεια Πορτογαλία, χύμα κατάσταση και ποτά στο δρόμο.
Η συνέχεια ήταν στη Βαρκελώνη όπου συναντήσαμε το Βασίλη και μείναμε σε ένα ξενοδοχείο για 5 ημέρες. Εκεί κουραστήκαμε λίγο παραπάνω γιατί είχε όντως πάρα πολλά να δούμε. Επισκεφτήκαμε το περίφημο Aquarium, την ξακουστή La Sagrada familia του Gaudi, το φανταστικό γήπεδο της Barcelona, το Camp nou, το Μονζουίκ με το τελεφερίκ και διάφορα άλλα που βρίσκαμε στη διαδρομή όπως πάρκα και μουσεία. Όσο αναφορά το βράδυ, περπατήσαμε στα μπαράκια της παραλίας όπου η φάση είναι αρκετά κυριλέ και θυμίζει λίγο Ελλάδα, τόσο στη διασκέδαση όσο και στις τιμές (π.χ. 15€ το κοκτέιλ). Υπάρχουν βέβαια και τα μπαράκια στην πλατεία με πιο χαλαρή κατάσταση και πιο νορμαλ τιμές. Αυτός είναι και ο λόγος που το ένα βράδυ γίναμε σκατά (είμαι επιεικής). Τέλος, επισκεφτήκαμε το καζίνο, όπου χάσαμε κάποια λεφτά και τελικά αποφασίσαμε ότι καλύτερα θα ήταν να τα πήναμε σε ποτά σε κάποιο άλλο μέρος.
Στη συνέχεια πήγαμε στο Άμστερνταμ το οποίο στους περισσότερους ήταν ήδη γνωστό. Περπατήσαμε στο κέντρο και κάναμε βόλτα στη Red light District. Οι λέξεις «μπάφος», «μανιτάρια» και «κοκαϊνη» ακούγανταν σχεδόν κάθε 3 λεπτά στο δρόμο και ο μπάφος μύριζε κιόλας. Στο Άμστερνταμ δεν επισκεφτήκαμε κάποιο μνημείο ή τίποτα τέτοιο, μόνο βγήκαμε τα 2 βράδια σε κάποια μπαρ. Τελειωμένες καταστάσεις και υψηλές τιμές παντού σε σχέση με Ισπανία και Πορτογαλία που είχαμε συνηθήσει. Μέναμε σε ένα χλιδάτο ξενοδοχείο μέσω ενός γνωστού μας διότι με τα ίδια λεφτά που μας έκλεισε θα μπορούσαμε να μένουμε σε ένα τελειωμένο Hostel στο κέντρο.
Όλα ήταν τέλεια, γελάσαμε πολύ, περάσαμε πολύ καλά. Γυρίσαμε μέρη, γνωρίσαμε κόσμο και γλεντήσαμε. Όλα αυτά μέχρι την τελευταία μέρα που ακυρώθηκαν όλες οι πτήσεις μας. Έπρεπε λοιπόν να βρούμε ένα τρόπο γυρισμού, τα παιδιά στην Ελλάδα και εγώ να ματαιώσω το ταξίδι στη Σουηδία και να γυρίσω Πορτογαλία. (Συνεχίζεται)
Υ.Γ. Στη φωτό βλέπετε την ομάδα στη Λισσαβώνα. Βασίλη με συγχωρείς που δεν ανέβασα μια φωτό με τους 6 μας αλλά εκτός από αυτή στο γήπεδο που ανέβασα στο Fb δεν έχω καμιά άλλη με όλους.

Ταξίδια....

Λοιπόοοοοον... Για να δούμε σε πόσα το λιγότερο άρθρα μπορώ να χωρέσω ένα μήνα ταξιδιών στο εξωτερικό. Να πω ότι έκανα δύο ταξίδια συνολικά ξεκινώντας από τις 25 Μαρτίου. Το πρώτο διήρκησε 12 μέρες μέχρι τις 5 Απριλίου και πρόκειται για ένα ταξίδι επιβίωσης. Ήμασταν πέντε άτομα, όλοι από Erasmus στο Aveiro, δύο Πολωνέζες, ένας Τσέχος, μία από Σλοβενία και εγώ. Το μόνο που είχαμε κλείσει ήταν τα τρία αεροπλάνα προς Μαδρίτη, Μαγιόρκα και μετά πίσω στα παράλια της Ισπανίας, στο Αλικάντε. Όχι διαμονή και όχι εισητήρια επιστροφής. Τρώγαμε από σούπερ μάρκετ κάθε μέρα, σιχάθηκα το σαλάμι αέρος και τα γιαούρτια τα οποία τα τρώγαμε μετά από 5 μέρες που ήταν εκτός ψυγείου. Φυσικά δεν μπορούσα να τρώω μόνο αυτά όλη μέρα και πάντα έπαιρνα και κανένα επιπλέον σάντουιτς στο δρόμο.

Το αρχικό σχέδιο ήταν να νοικιάσουμε αμάξια τόσο στο νησί όσο και στην ήπειρο για να γυρίσουμε όσα περισσότερα μέρη μπορούμε. Έτσι και έγινε. Επισκεφτήκαμε σχεδόν όλες τις αξιοπρεπείς πόλεις στη Μαγιόρκα και μετά στην ηπειρωτική χώρα με σειρά: Αλικάντε, Μαδρίτη, Κόρντομπα, Μάλαγα, Γιβραλτάρ, Ταρίφα, Κάντιζ, Σεβίλλη και τέλος κάναμε μία στάση στην Πορτογαλία στο Φάρο και από εκεί πίσω στο Πόρτο και μετά Αβέιρο. Συνολικά διανύσαμε 2000 χιλιόμετρα σε έξι μέρες τις οποίες είχαμε το αμάξι. Μία μέρα μείναμε στο αυτοκίνητο όλοι οι πέντε... μη ρωτήσετε πώς χωρέσαμε ή πώς κοιμηθήκαμε. Τις υπόλοιπες μέρες κοιμόμασταν σε γνωστούς από το ίντερνετ και συγκεκριμένα από ένα πρόγραμμα που λέγεται Couch-surfing, όπου πρόκειται για μια κοινωνία ανθρώπων που προσφέρουν δωρεάν κρεβάτι ή και πάτωμα σε άλλους μέσα από αυτό το site χωρίς κανένα κόστος. Τελικά τα καταφέραμε. Τα μέρη που επισκεφτήκαμε ήταν φοβερά, είδαμε καθεδρικούς, παλάτια και πάρκα σχεδόν σε όλα τα μέρη, μαγευτικές παραλίες στη Μαγιόρκα και στις Μάλαγα και Ταρίφα και κάναμε μπάνιο στις δύο τελευταίες. Το νερό ήταν παγωμένο αλλά δε γινόταν να το χάσω, ήταν μοναδική ευκαιρία. Επισκεφτήκαμε το Γιβραλτάρ όπου είδαμε την Αφρική να αχνοφαίνεται στο βάθος. Ζήσαμε επίσης τη νυχτερινή ζωή στη Σεβίλλη, τη Μαγιόρκα και τη Μάλαγα. Προσπάθησα να χορέψω Σάλσα χωρίς πολύ καλό αποτέλεσμα και βρήκαμε ένα μαγαζί με σφηνάκια προς 1€ το ένα τα οποία είχαν ΠΟΛΥ καλό αποτέλεσμα. Η παρέα ήταν πολύ καλή και συνεννοήσημη. Πριν την εκδρομή δε γνωριζόμασταν πολύ καλά και τώρα είμαστε σαν οικογένεια αφού ήμασταν 12 μέρες μαζί 24 ώρες τη μέρα.

Είχαμε βέβαια κάποιες ατυχίες. Στη Μαγιόρκα κάποιος άνοιξε το αμάξι μας και έκλεψε από τα δύο κορίτσια διαβατήρια, λεφτά, κινητά και πιστωτικές. Η μία κοπέλα δεν μπορούσε να πετάξει αλλά ούτε να πάει με πλοίο, οπότε η άλλη κοπέλα έφτασε μόνη στο Αλικάντε και πέρασε μόνη της το βράδυ. Στο αστυνομικό τμήμα δε μιλούσαν αγγλικά και δεν μπορούσαμε να κάνουμε την αναφορά για τα κλοπιμαία. Έπρεπε να αλλάξουμε το αρχικό σχέδιο ταξιδιού μας και να επισκεφτούμε τις πρεσβείες στη Μαδρίτη για να κάνουμε όλα τα γραφειοκρατικά. Τελικά όμως όλα πήγαν καλά και προσπαθούμε να θυμόμαστε μόνο τις καλές στιγμές που είναι πάρα πολλές και αξίζουν πολλά. Μπορείτε να δείτε τις φωτογραφίες στο Facebook αλλά θα πάρετε μόνο μια ιδέα από αυτά που περνούσαμε. Η συνέχεια για το δεύτερο ταξίδι μου στο επόμενο άρθρο.

Η εικόνα είναι από ένα πάρκο αλλά δε θυμάμαι πού ακριβώς. Αυτή είναι όλη η παρέα....

Φανταστικά...

Οι τελευταίες δέκα ημέρες είχαν πολύ ενδιαφέρον στο Aveiro. Ξεκινώντας από τα πιο σοβαρά που συνέβησαν, έκανα μια παρουσίαση εργασίας σε ένα μάθημά μου στα αγγλικά την προηγούμενη Τρίτη. Δεν ξέρω κατά πόσο με κατάλαβαν οι φοιτητές την ώρα που μιλούσα αλλά μπορώ να πω ότι ήταν πολύ καλή εμπειρία και σε κάποιο βαθμό προετοιμασία για την παρουσίαση της διπλωματικής μου στην Ελλάδα. Επίσης, έκανα και τα πρώτα μου εργαστήρια και είδα πώς είναι τα πράγματα σε αυτό τον τομέα. Είμαι ένα μήνα περίπου εδώ και αποφάσισα να κάνω κάτι για να γυμναστώ, διότι όχι μόνο τρώω αηδίες κάθε μέρα αλλά και δεν κάνω τίποτα για να βοηθήσω το σώμα μου και πίνω σχεδόν κάθε μέρα μπύρες. Έτσι, δοκίμασα να πάω σε μάθημα capoeira αλλά κατάλαβα ότι τέτοια πράγματα δεν είναι για το σώμα μου. Τελικά κατέληξα να παρακολουθώ μαθήματα Squash, το οποίο φαίνεται να είναι αρκετά ενδιαφέρον και για 20€ για όλο το εξάμηνο αξίζει να πηγαίνω. Οπότε ετοιμαστείτε το καλοκαίρι να δείτε όλοι τους κοιλιακούς μου στην παραλία.
Την προηγούμενη εβδομάδα επισκέφτηκα 2 καινούρια κλαμπάκια. Στο πρώτο, η κατάσταση ήταν τελείως χύμα και θύμιζε πολύ πάρτυ σε φουαγιέ πανεπιστημίου. Ένας μεγάλος χώρος, ένας DJ σε μια πλατφόρμα λίγο πιο ψηλά και δύο μπαρ να σερβίρουν. Μέσα στο κλαμπ μπορούσες να παίξεις επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι και βελάκια. Επίσης μπορούσες να φας και τυρόπιτες αλλά υπήρχε και μηχάνημα για καφέ. Τι να πω.... Για το δεύτερο κλαμπ είχα ακούσει πολύ καλά λόγια από πολλούς αλλά δεν έτυχε να πάω ποτέ αφού ήταν πολύ μακριά. Την Παρασκευή το επισκέφτηκα γιατί είχε ένα πάρτυ εκεί. Τα πράγματα ήταν αρκετά σοβαρά, υπήρχε πορτιέρης που μιλούσε αγγλικα και έδινε πόρτα σε αυτούς που δε συνοδεύονταν από γυναίκες. Μέσα το κλαμπ ήταν πολύ ωραίο και η μουσική πολύ καλή για τα δεδομένα της Πορτογαλίας. Επιτέλους βρήκα Stoli (βότκα) να πιω αλλά κόστιζε 7€ (πολύ ακριβή για εδώ). Φύγαμε τελικά στις 6 το πρωί με το λεωφορείο. Τελικά κατάλαβα ότι σε όλους αρέσει αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε δηθενιά και γι’αυτό όποιος ξένος έρχεται στη χώρα μας απολαμβάνει τη νυχτερινή ζωή.
Το τελευταίο γεγονός ήταν την Κυριακή που πήγαμε ένα ταξιδάκι στα βόρεια της Πορτογαλίας. Ξεκινήσαμε 7 το πρωί, νοικιάσαμε 4 αμάξια και επισκεφτήκαμε Guimaraes, Bom Jesus, Braga, Viana do Castello. Τελικά γυρίσαμε γύρω στις 2 το βράδυ. Η εκδρομή ήταν φοβερή και ο καιρός μας βοήθησε πολύ. Τα μέρη που επισκεφτήκαμε ήταν πολύ γραφικά, μπορείτε να δείτε φωτογραφίες στο facebook. Ότι και να πω με λόγια δεν μπορώ να περιγράψω όλο το συναίσθημα της εκδρομής οπότε θα το κρατήσω σαν μια ανάμνηση μόνο. Κουραστήκαμε πολύ, ειδικά οι οδηγοί, αλλά πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο. Να πω ότι τα αμάξια που νοικιάσαμε ήταν πολύ καλά με φουλ εξοπλισμό και η τιμή τους πολύ προσιτή (30€ το αμάξι). Η φωτογραφία που βλέπετε είναι από τη Viana do Castello η οποία είναι μια παραλιακή πόλη και την επισκεφτήκαμε για να δούμε τη δύση του ηλίου στον ωκεανό. Επειδή όμως χαθήκαμε στο δρόμο την χάσαμε τελικά για 10 περίπου λεπτά.

Oι Πορτογάλοι...

Σήμερα αποφάσισα να κάτσω σπίτι μετά από 6 συνεχόμενες ημέρες που κοιμάμαι στις έξι το πρωί. Τις τρεις από αυτές έπρεπε να ξυπνήσω στις 10 για να πάω στη σχολή. Εκτός από εξόδους, τώρα τελευταία άρχισαν και οι επισκέψεις σε σπίτια όπου παίζουμε πόκερ ή απλώς μαζευόμαστε για δείπνο και περνάμε την ώρα μας. Μετά από ένα μήνα διαμονής εδώ θα ήθελα να πω δύο λόγια για τους πορτογάλους που έχω γνωρίσει. Η αλήθεια είναι ότι μοιάζουν σε αρκετα πράγματα με τους Έλληνες, όσο αναφορά την προσωπικότητα των ανθρώπων αλλά και τη χώρα την ίδια, με διαφορά ότι αυτοί την έχουν δει λίγο πιο ευρωπαίοι από εμάς. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος να δώσω ένα παράδειγμα. Εχθές, έχοντας κλασικά χαθεί στους δρόμους του Aveiro ενώ έψαχνα ένα σπίτι, αφού έχω ρωτήσει 5 άτομα που δεν ήξεραν, μπήκα σε ένα φαρμακείο όπου βρήκα τρεις κυρίες. Ενώ δεν ήξεραν, έψαξαν στο ίντερνετ για την οδό και αφού δεν τη βρήκαν πήραν τηλέφωνο μία γνωστή τους, και όταν τελικά έμαθαν, η μία από αυτές προσφέρθηκε να με πάει με το αυτοκίνητό της. Για δευτερόλεπτα πίστεψα ότι της άρεσα, αλλά μετά από λίγο επανήλθα στην πραγματικότητα και κατάλαβα ότι απλώς ήθελαν να είναι ευγενικές. Συγκρίνοντας με την Ελλάδα, θα μπορούσα να πω ότι ο Έλληνας θα βοηθούσε το ίδιο έναν ξένο (ίσως όχι τόσο υπερβολικά) και ειδικά αν αυτός ήταν του αντίθετου φίλου. Οι πορτογάλοι είναι φιλόξενοι και θέλουν να σε βοηθήσουν.
Τα παιδιά που έχω γνωρίσει εδώ είναι μια χαρά και οι πορτογάλοι συγκάτικοι πολύ συνεργάσιμοι και καθαροί. Το πρόβλημά μόνο είναι ότι οι περισσότεροι δε μιλάνε αγγλικά ή μερικοί από αυτούς, όπως έχω ξανααναφέρει, δε θέλουν να μιλήσουν. Τις προάλλες αγοράζω ένα καφέ και μιλάω στην πωλήτρια στα αγγλικά. Αφού μου λέει τρεις φορές την τιμή στα πορτογαλικά και βλέπει ότι δεν καταλαβαίνω και έχω αρχίσει να χάνω την υπομονή μου, μου την είπε στα αγγλικά μια χαρά. Το περίεργο είναι ότι πολλοί φοιτητές δε μιλάνε αγγλικά και αυτό συμβαίνει γιατί εδώ δεν υπάρχουν φροντιστήρια κτλ και επίσης οι περισσότεροι μαθαίνουν ως πρώτη ξένη γλώσσα τα γαλλικά. Όσο για το ότι την έχουν δει πιο ευρωπαίοι από εμάς αναφέρομαι σε τομείς όπως η οδήγηση, που ενώ φαίνεται να προσέχουν, στην πραγματικότητα σε πατάνε και δεν παίρνεις και χαμπάρι, παρόλο που προηγείσαι να περάσεις ή στην εξυπηρέτηση σε διάφορα μαγαζιά, όπου τελικά δεν είναι καθόλου οργανωτικοί και τα κάνουν όλα με το πάσο τους, αλλά πάντοτε με χαμόγελο στα χείλη. Όλοι αγαπάνε τους Έλληνες παρόλο που πολλοί από εμάς ακόμη τους κοροιδεύουν για το EURO που χάσανε στον τελικό.
Οι γυναίκες τους δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και σε καμία περίπτωση δε συγκρίνονται με τις ελληνίδες. Ο κανόνας είναι ότι η πορτογαλέζα έιναι κάτω από 1,60m (δεν έχω κάτι με το ύψος, απλώς κάνω μια παρατήρηση, οπότε παρακαλώ να λείπουν τα πικρόχολα σχόλια από κοπέλες με το παραπάνω ύψος). Παρόλα αυτά οι κοπέλες που έχω γνωρίσει από αυτή τη χώρα είναι πολύ ευγενικές και ευχάριστες. Σέξυ δε θα τις χαρακτήριζα. Βέβαια υπάρχουν παντοτε οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Στη φωτογραφία βλέπετε κάτι άσχετο με το άρθρο, το μεσημεριανό μου μία μέρα στη λέσχη. Μπακαλιάρος (να είχαμε και λίγο σκορδαλιά) με ρύζι, σούπα (την οποία έχω δοκιμάσει όλες τις φορές αλλά ποτέ δεν έφαγα), φρούτο και για ποτό ξεθυμασμένο αναψυκτικό και νερό. Επίσης έχει και σαλάτα που δε φαίνεται. Όλα αυτά για 2,15 €. Φανταστείτε πόσο γελοίος φαινόμουν όταν έβγαζα φωτογραφία το φαγητό μου....

Περί πανεπιστημίου

Με αφορμή τη διπλανή φωτογραφία που απεικονίζει το πανεπιστήμιο σε μία πόλη κοντά στο Aveiro, που ονομάζεται Coimbra, θα ήθελα να πω λίγα λόγια για τα μέχρι τώρα μαθήματα που έχω παρακολουθήσει στο πανεπιστήμιο εδώ. Από τα πέντε μαθήματα που έχω δηλώσει αυτό το εξάμηνο, οι καθηγητές των δύο εξ’ αυτών «ξηγήθηκαν» και μου είπαν ότι δε χρειάζεται να παρακολουθώ τα μαθήματά τους, παρόλο που είναι υποχρεωτικά και παίρνουν παρουσίες. Στα υπόλοιπα τρία μαθήματα πρέπει να πηγαίνω ανελειπώς (δεν ξέρω αν γράφεται έτσι) και μάλιστα στο ένα από αυτά έχω να παρακολουθήσω και κάποια εργαστήρια σε όλη τη διάρκεια του εξαμήνου. Όπως έχω πει και σε προηγούμενο άρθρο, τα μαθήματα γίνονται στα πορτογαλικά. Καταλαβαίνεται λοιπόν ότι το να κάθεσαι δύο ώρες σε μία αίθουσα όπου δεν καταλαβαίνεις λέξη είναι κάπως βαρετό –για να μη χρησιμοποιήσω τη λέξη αυτοκτονία-. Φανταστείτε με λοιπόν να ξυπνάω στις 9 το πρωί (ενώ έχω γυρίσει στις 3 το προηγούμενο βράδυ) και να πηγαίνω στο μάθημα, όπου τυχαίνει να είναι περισσότερο θεωρητικό και να ακούω έναν περίεργο να βγάζει κραυγές... Ευτυχώς την τελευταία φορά έγραψε κάποιες αντιδράσεις στον πίνακα και κατάλαβα κάποια πράγματα από τα συμφραζόμενα. Φυσικά δε συζητάω την περίπτωση να πει έστω και μία πρόταση στα αγγλικά μέσα στην αίθουσα. Όσοι χημικοί μηχανικοί λοιπόν διαβάζουν αυτό το blog, προτείνω να πάνε στους καθηγητές μας στη Θεσσαλονίκη και να τους πούνε να κάνουν τα ίδια στους ερασμίτες και να μην αλλάζουν τα μαθήματά τους σε αγγλικά όταν παρευρίσκονται φοιτητές από άλλη χώρα, όπως έχω παρατηρήσει κανα δυο φορές.

Να πω επίσης ότι παρακολουθώ μαθήματα πορτογαλικών για να μάθω τη γλώσσα. Εκεί είναι το μεγαλύτερο γέλιο από όλα. Στην αίθουσα είμαστε: δύο Έλληνες, τρεις Ούγγροι, ένας Ολλανδός, οκτώ Κινέζοι, δύο Ιρανοί, ένας Ιρακινός, μία Αλβανίδα, δύο Τούρκοι και μία Σλοβάκα. Οι μισοί από όλους αυτούς δεν ξέρουν καν την αγγλική αλφάβητο και έχουν μεγάλο πρόβλημα να προφέρουν τα γράμματα. Είναι σα να πήγαινε ένας Έλληνας να μάθει κινέζικα. Τέλος πάντων, το μάθημα προχωράει. Εχθές μάθαμε τους αριθμούς. Αυτά τα νέα από το πανεπιστήμιο του Aveiro που τελικά στο εσωτερικό δε διαφέρει και πολύ από το ελληνικό, όσο αναφορά τους καθηγητές και το επίπεδο σπουδών. Κτιριακά μπορώ να πω ότι είναι περίπου δέκα φορές καλύτερο από το δικό μας.

Τελειώνοντας, να πω ότι στο πανεπιστήμιο της Coimbra, την οποία επισκεφτήκαμε το προηγούμενο Σάββατο, υπάρχει ένα παρεκκλήσι, όπου γινόταν ένας γάμος την ώρα που ήμασταν εκεί. Αφού ρώτησα κάποιον, έμαθα ότι πρόκειται για γάμο μεταξύ φοιτητών και ότι είναι έθιμο τέτοιοι γάμοι να γίνονται στο πανεπιστήμιο. Ήταν πολύ ωραίος, όλοι φορούσαν τις επίσημες στολές του πανεπιστημίου και πετούσαν και εδώ ρύζι στους νεόνυμφους. Ίσως θα πρέπει να το εφασμόσουμε και εμείς στην Ελλάδα.

Διακοπές και χαρά

Στη φωτογραφία δίπλα βλέπετε τα περισσότερα άτομα με τα οποία κάνω παρέα εδώ. Η φωτό αυτή τραβήχτηκε τη Δευτέρα, σε μια πόλη κοντά στο Aveiro που λέγεται Ovar και είχε φεστιβάλ καρναβαλιού –προφανώς-. Ντυθήκαμε λοιπόν ο καθένας ό,τι του κατέβηκε και πήγαμε και εμείς. Το φεστιβάλ ξεκινούσε στις 12 το βράδυ και τελείωνε το πρωί. Όταν εμείς φύγαμε με το τρένο των 6 υπήρχε ακόμη πολύς κόσμος που διασκέδαζε. Με ένα πρόχειρο μέτρημα που έκανα, περίπου 70000 άτομα βρίσκονταν εκείνο το βράδυ στην μικρή αυτή πόλη. Τραγούδια, χορός, μασκαρέματα, ποτό και φαγητό ήταν όλη η υπόθεση. Περάσαμε τέλεια αλλά το βράδυ ήμασταν όλοι κατεστραμένοι και επίσης την άλλη μέρα κανένας ερασμίτης δε βγήκε από το σπίτι του. Φλώροι... Περισσότερες φωτογραφίες θα βρείτε στο facebook μαζί με αυτές από την εκδρομή που πήγαμε το περασμένο Σάββατο στο Πόρτο. Το Πόρτο δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο σαν πόλη αν εξαιρέσεις κάτι κάστρα και πύργους που έχει καθώς και κάποια υπόγεια όπου αφήνουν το κρασί τους οι Πορτογάλοι για να ωριμάσει. Τα περισσότερα σημεία της πόλης είναι κακοδιατηρημένα αλλά υπάρχουν και μερικά γραφικά, κάτι που θυμίζει λίγο Ελλάδα. Αφού επισκεφθήκαμε όλα αυτά, καθώς και ένα πάρκο για να παίξουμε... και να κάνουμε παρέα με τις πάπιες και τα παγώνια, πήραμε το τρένο των 9 και γυρίσαμε πίσω. Την επόμενη εβδομάδα μάλλον θα επισκεφτούμε την Coimbra, μία πόλη εδώ κοντά που έχω ακούσει ότι αξίζει να επισκεφτείς. Αν ξέρετε κάτι παραπάνω παρακαλώ προτείνετε. Σε αυτές τις τελευταίες ημέρες δεν έλειπαν και οι μικροέξοδοι όπως αυτή που κάναμε εχθές το βράδυ σε ένα μαγαζί με Live μουσική, jazz, blues κτλ, ήπιαμε κανα δυο μπύρες και φύγαμε. Τώρα που είπα μπύρες να σχολιάσω το γεγονός ότι είμαι μόλις δύο εβδομάδες εδώ και βλέπω ήδη την μπυροκοιλιά να σχηματίζεται. Όχι ότι δεν είχα πριν αλλά τώρα χειροτερεύει η κατάσταση... Μάλλον θα σταματήσω τις μπύρες... και θα ξεκινήσω να πίνω πάλι βότκα....

Life in Aveiro

Η διπλανή φωτογραφία τραβήχτηκε σε μία περιοχή της Πορτογαλίας κοντά στο Aveiro που λέγεται Costa Nova. Στο πίσω μέρος φαίνεται ο ωκεανός με τα κύματά του και στο μπροστινό μέρος αυτός που θα δαμάσει τον ωκεανό σε λίγο καιρό με τις ικανότητές του στο surf.

Αφήνοντας τις ηλιθιότητες τώρα, θα σας πω λίγα λόγια για τη μέχρι τώρα ζωή μου στο Aveiro. Πλέον, έχω μπει κανονικά στην καθημερινότητα, που σημαίνει ότι πρέπει να παρακολουθώ τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο και να ασχολούμαι με τα δρώμενα εκεί. Επίσης, στην καθημερινότητα εντάσσεται και η βραδινή έξοδος στα διάφορα μπαράκια με παρέα ανθρώπους όπως αυτούς που σχολίασα στο προηγούμενο άρθρο μου. Τα μαθήματα είναι όλα στα Πορτογαλικά οπότε καταλαβαίνετε πως είναι να κάθεσαι σε μία αίθουσα για δύο ώρες και να μην καταλαβαίνεις λέξη... Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι τοσο τραγικα όσο ακούγονται. Οι καθηγητές μας βοηθούν και μιλάνε μερικές φορές στα αγγλικά για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Επίσης μπορούν να μας συστήσουν κάποια αγγλικά βιβλία και να μας διευκολύνουν. Θα δούμε στην πορεία πού θα καταλήξει αυτή η κατάσταση.

Ενδιαφέρον έχει επίσης η ζωή εκτός σχολής, όπου περιέχει τρία βασικά πράγματα: Πάρτυ, πάρτυ και πάρτυ. Κάθε μέρα έχει πάρτυ για τους φοιτητές του πανεπιστημίου σε διαφορετικά μαγαζιά. Αν προσθέσουμε και τα πάρτυ για τους φοιτητές Erasmus... Έχουν ένα σύστημα εδώ σε ένα μαγαζί αρκετά ενδιαφέρον. Μπορείς να πας τη Δευτέρα και όσες μπύρες πιεις, την Τρίτη έχεις τον ίδιο αριθμό δωρεάν. Για να γίνει πιο αντιληπτό το τι συμβαίνει, να πω μόνο ότι σερβίρουν μπύρες σε ποτήρια του ενός λίτρου (ουσιαστικά κανάτες είναι) και οι ξένοι πίνουν κατά μέσο όρο 3 τέτοιες τη Δευτέρα και πάνε και την Τρίτη και πίνουν άλλες τόσες!!! Επίσης η caipirinha τους είναι πολύ καλή και τέλος είναι το Kalasnikov, το οποίο είναι σφηνάκι βότκα με λίγο Αμπσέντι, λεμόνι και αλάτι. Το βάζουν φωτιά για το εφέ και το πίνουν. Χτυπάει κατευθείαν στο μυαλό. Θα ήθελα να τους μάθω τα υποβρύχια για να δω πόσο θα αντέξουν με αυτά, αλλά ακόμη είναι νωρίς πιστεύω. Οι παρέες μου είναι κυρίως ερασμίτες και κυρίως από χώρες όπως Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβενία και Κροατία. Συνολικά είμαστε περίπου 70 άτομα από όλη την Ευρώπη. Την παράσταση κλέβουν 8 κορίτσια από την Κίνα που είναι όλη τη μέρα μαζί, μένουν μαζί και κινούνται πάντοτε σε ομάδες. Αυτοί οι Κινέζοι πάντού ίδιοι είναι.

Την επόμενη εβδομάδα είναι το καρναβάλι. Μάλλον θα μετακινηθούμε προς μία άλλη πόλη εδώ κοντά (Ovar) που άκουσα ότι είναι το κέντρο του καρναβαλιού σε αυτή την περιοχή. Αναμένετε φωτογραφίες μου.

Νυχτερνή ζωή.....

Με αυτό το άρθρο θα ήθελα να μιλήσω λίγο για τη νυχτερινή ζωή του Aveiro. Προχθές το βράδυ βγήκα με κάποιους Πορτογάλους για μια μπύρα. Πήγαμε σε ένα μαγαζί όπου πίναμε μπύρες και παίζαμε βελάκια....!!! Προσπερνώντας αυτό το γεγονός, αφού κάτσαμε κανένα δύωρο εκεί, ξεκινήσαμε να κινούμαστε προς το κέντρο όπου βρήκαμε κάποια μπαράκια και εκεί είδα τελικά πώς διασκεδάζουν οι ξένοι. Μπαίνεις μέσα στο μπαρ – το οποίο είναι παρακμιακό, χωρίς τραπέζια και με περίπου 10 άτομα μέσα- παίρνεις αυτό που θέλεις να πιεις –σε πλαστικό- , πληρώνεις, βγαίνεις έξω στο δρόμο και το πίνεις ενώ έχει 10οC... Λες πέντε βλακείες, πετάς το ποτήρι κάτω και προχωράς στο επόμενο μπαρ. Τελικά, μετά από 2-3 μαγαζιά καταλήξαμε σε ένα κλαμπ όπου οι φοιτητές μπαίνουν δωρεάν κάθε Τεταρτη και Πέμπτη, ακολουθεί σωματικός έλεγχος για όπλα!!! και τελικά μέσα χορεύουν οι πάντες, σε ένα μεγάλο χώρο όπου δεν έχει σταντ ή τραπέζια, δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσεις το σακάκι σου κάπου και βλέπεις τελειωμένους μέχρι εκεί που δε φαντάζεσαι. Να δώσω ένα παράδειγμα κάποιου, που ενώ χόρευε στο δεύτερο σκαλί, ξαφνικά έβγαλε τα σωθικά του εκεί στο πάτωμα και μετά πήγε πήρε μια μπύρα και συνέχισε να χορεύει στο ίδιο μέρος... Φυσικά κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του γιατί εδώ δεν είναι Ελλάδα και δεν παίζει θάψιμο.
Θα ήθελα να σχολιάσω λίγο τις τιμές των προϊόντων τους οι οποίες είναι για γέλια.
Μπύρα 200ml...... 1,10€ (ήπια γύρω στις 7 και πλήρωσα περίπου 8€)
Καφές espresso.... 0,65€
Caipirinha….. 4,5€
Επίσης στο κλαμπ μπορούσες να φας και σάντουιτς αν ήθελες...
Χθες το βράδυ βγήκαμε οι ερασμίτες, επικρατούσε πάλι μια παρόμοια κατάσταση αλλά όλοι ήταν λίγο παραπάνω σφηγμένοι. Ποιος ξέρει τι έχουμε να δούμε...
Η φωτό είναι από χθες το βράδυ.

Οι πρώτες μέρες

Να’ μαι λοιπόν στην όμορφη αυτή πόλη. Είμαι δύο μόλις ημέρες εδώ και κανονικά θα χρειαζόμουν 10 τέτοια άρθρα για να περιγράψω ό,τι είδα και έζησα σε αυτές τις δύο μέρες. Αρχικά να πω ότι βρήκα ένα σπίτι και μένω με δυο άλλα παιδιά. Ο ένας είναι ο Ze και ο άλλος ο Hui (ο τόνος στο i) –μη με ρωτάτε τι ονόματα είναι αυτά, και εγω τώρα τους γνωρίζω σιγά σιγα-. Το σπίτι είναι αρκετά καλό, κοντά στο πανεπιστήμιο και στο εμπορικό κέντρο (σούπερ μάρκετ, φαγητό κτλ.) Σήμερα πήγα για ψώνια με τον Erasmus buddy (Katrin) και ένα άλλο παιδί (Carlos), οι οποίοι με βοήθησαν και με το σπίτι. Στην πραγματικότητα, αν δεν ήταν αυτοί, παίζει ακόμη να ήμουν στον σταθμό του Aveiro και να έψαχνα κανένα ξενοδοχείο για να μείνω (το πρώτο βράδυ θα το περνούσα στο παγκάκι). Χθες έφαγα –όπως πολλοί περιμένατε- στα Mcdonalds και σήμερα μία πίτσα ή «πίζα» όπως τη λένε εδώ. Το φαγητό στη λέσχη είναι επίσης αρκετά καλό αν και δεν ήξερα τι έτρωγα χθες το βράδυ που το επισκέφτηκα. Με τη γλώσσα προβλέπεται μεγάλο πρόβλημα γιατί πολλοί λίγοι μιλάνε αγγλικά ή, για να το θέσω καλύτερα, κάνουν πως δε μιλάνε. Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα ακόμη αλλά κινούνται θετικά με πολύ γρήγορους ρυθμούς οπότε μαμά και μπαμπά μην ανησυχείτε για αυτό.

Όποιος θέλει το πορτογαλικό μου νούμερο ας μου στείλει ένα mail και θα του το στείλω.

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπετε, όσο αυτό είναι δυνατό, το πανεπιστήμιο της πόλεως. Είναι έτσι όπως φαίνεται από το παράθυρο της κουζίνας μου. Τα ξαναλέμε σύντομα.

Περί Πορτογαλίας

Τις τελευταίες 3 εβδομάδες κοιμάμαι και ξυπνάω με μία σκέψη στο μυαλό μου. Είναι το βασικό αντικείμενο σε όλες τις συζητήσεις μου με την οικογένειά μου, τους φίλους και τους γνωστούς μου. Πρόκειται για το ταξίδι μου στην Πορτογαλία, στο Aveiro. Το Aveiro είναι μία πόλη κάτω από το γνωστό σε όλους μας Porto. Το ταξίδι μου ξεκινάει στις 1 Φεβρουαρίου και τελειώνει, αν όλα πάνε καλά, στις 25 Ιουνίου. Με αυτό το blog σκοπός μου είναι να μοιραστώ κάποιες εμπειρίες μου μαζί σας. Ήταν αίτημα εκαντοντάδων ανθρώπων και όπως καταλαβαίνετε δεν μπορούσα να σας το στερήσω.
Το μόνο πράγμα που είναι προγραμματισμένο, είναι το ταξίδι με τους φίλους μου το Πάσχα στην Ισπανία και στο Άμστερνταμ, καθώς και η συνέχειά μου στη Σουηδία. Όλα τα άλλα τα έχω αφήσει να πάρουν μόνα το δρόμο τους. Τώρα, αν θα κοιμηθώ σε παγκάκι ή σε σουίτα ξενοδοχείου, αυτό δεν το γνωρίζω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ζήσω κάτι ξεχωριστό.

Μόλις έχω νέα από Aveiro θα τα αναρτήσω μαζί με τις πρώτες φωτογραφίες και εντυπώσεις μου.

Σας ενημερώνω ότι όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου θα με βρει μόνο μέσω facebook, msn (για όσους έχουν το mail μου) και πρόκειται να κάνω και ένα λογαριασμό skype. Μην επιχειρήσετε στο κινητό μου και προφανώς όχι στο σταθερο :))...