Oι Πορτογάλοι...

Σήμερα αποφάσισα να κάτσω σπίτι μετά από 6 συνεχόμενες ημέρες που κοιμάμαι στις έξι το πρωί. Τις τρεις από αυτές έπρεπε να ξυπνήσω στις 10 για να πάω στη σχολή. Εκτός από εξόδους, τώρα τελευταία άρχισαν και οι επισκέψεις σε σπίτια όπου παίζουμε πόκερ ή απλώς μαζευόμαστε για δείπνο και περνάμε την ώρα μας. Μετά από ένα μήνα διαμονής εδώ θα ήθελα να πω δύο λόγια για τους πορτογάλους που έχω γνωρίσει. Η αλήθεια είναι ότι μοιάζουν σε αρκετα πράγματα με τους Έλληνες, όσο αναφορά την προσωπικότητα των ανθρώπων αλλά και τη χώρα την ίδια, με διαφορά ότι αυτοί την έχουν δει λίγο πιο ευρωπαίοι από εμάς. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος να δώσω ένα παράδειγμα. Εχθές, έχοντας κλασικά χαθεί στους δρόμους του Aveiro ενώ έψαχνα ένα σπίτι, αφού έχω ρωτήσει 5 άτομα που δεν ήξεραν, μπήκα σε ένα φαρμακείο όπου βρήκα τρεις κυρίες. Ενώ δεν ήξεραν, έψαξαν στο ίντερνετ για την οδό και αφού δεν τη βρήκαν πήραν τηλέφωνο μία γνωστή τους, και όταν τελικά έμαθαν, η μία από αυτές προσφέρθηκε να με πάει με το αυτοκίνητό της. Για δευτερόλεπτα πίστεψα ότι της άρεσα, αλλά μετά από λίγο επανήλθα στην πραγματικότητα και κατάλαβα ότι απλώς ήθελαν να είναι ευγενικές. Συγκρίνοντας με την Ελλάδα, θα μπορούσα να πω ότι ο Έλληνας θα βοηθούσε το ίδιο έναν ξένο (ίσως όχι τόσο υπερβολικά) και ειδικά αν αυτός ήταν του αντίθετου φίλου. Οι πορτογάλοι είναι φιλόξενοι και θέλουν να σε βοηθήσουν.
Τα παιδιά που έχω γνωρίσει εδώ είναι μια χαρά και οι πορτογάλοι συγκάτικοι πολύ συνεργάσιμοι και καθαροί. Το πρόβλημά μόνο είναι ότι οι περισσότεροι δε μιλάνε αγγλικά ή μερικοί από αυτούς, όπως έχω ξανααναφέρει, δε θέλουν να μιλήσουν. Τις προάλλες αγοράζω ένα καφέ και μιλάω στην πωλήτρια στα αγγλικά. Αφού μου λέει τρεις φορές την τιμή στα πορτογαλικά και βλέπει ότι δεν καταλαβαίνω και έχω αρχίσει να χάνω την υπομονή μου, μου την είπε στα αγγλικά μια χαρά. Το περίεργο είναι ότι πολλοί φοιτητές δε μιλάνε αγγλικά και αυτό συμβαίνει γιατί εδώ δεν υπάρχουν φροντιστήρια κτλ και επίσης οι περισσότεροι μαθαίνουν ως πρώτη ξένη γλώσσα τα γαλλικά. Όσο για το ότι την έχουν δει πιο ευρωπαίοι από εμάς αναφέρομαι σε τομείς όπως η οδήγηση, που ενώ φαίνεται να προσέχουν, στην πραγματικότητα σε πατάνε και δεν παίρνεις και χαμπάρι, παρόλο που προηγείσαι να περάσεις ή στην εξυπηρέτηση σε διάφορα μαγαζιά, όπου τελικά δεν είναι καθόλου οργανωτικοί και τα κάνουν όλα με το πάσο τους, αλλά πάντοτε με χαμόγελο στα χείλη. Όλοι αγαπάνε τους Έλληνες παρόλο που πολλοί από εμάς ακόμη τους κοροιδεύουν για το EURO που χάσανε στον τελικό.
Οι γυναίκες τους δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και σε καμία περίπτωση δε συγκρίνονται με τις ελληνίδες. Ο κανόνας είναι ότι η πορτογαλέζα έιναι κάτω από 1,60m (δεν έχω κάτι με το ύψος, απλώς κάνω μια παρατήρηση, οπότε παρακαλώ να λείπουν τα πικρόχολα σχόλια από κοπέλες με το παραπάνω ύψος). Παρόλα αυτά οι κοπέλες που έχω γνωρίσει από αυτή τη χώρα είναι πολύ ευγενικές και ευχάριστες. Σέξυ δε θα τις χαρακτήριζα. Βέβαια υπάρχουν παντοτε οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Στη φωτογραφία βλέπετε κάτι άσχετο με το άρθρο, το μεσημεριανό μου μία μέρα στη λέσχη. Μπακαλιάρος (να είχαμε και λίγο σκορδαλιά) με ρύζι, σούπα (την οποία έχω δοκιμάσει όλες τις φορές αλλά ποτέ δεν έφαγα), φρούτο και για ποτό ξεθυμασμένο αναψυκτικό και νερό. Επίσης έχει και σαλάτα που δε φαίνεται. Όλα αυτά για 2,15 €. Φανταστείτε πόσο γελοίος φαινόμουν όταν έβγαζα φωτογραφία το φαγητό μου....