A bit more of Aveiro

H ζωή εδώ στο Aveiro κυλάει ήρεμα και όμορφα. Όσο αναφορά το πανεπιστήμιο, το εξάμηνο βρίσκεται στο τέλος του και όλοι κλασικά τρέχουμε να τελειώσουμε τις εργασίες την τελευταία στιγμή. Όπως φαίνεται αυτή η συνήθεια δεν είναι μόνο ελληνική.... Επίσης άρχισε και το διάβασμα για την εξεταστική.
Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε και να διασκεδάζουμε όποτε έχουμε χρόνο. Πριν λίγες εβδομάδες για παράδειγμα το πανεπιστήμιο του Aveiro γιόρταζε τη φοιτητική εβδομάδα χωρίς μαθήματα και με καθημερινές live εμφανίσεις πορτογαλικών συγκροτημάτων. Την επόμενη εβδομάδα το ίδιο συνέβαινε και με το πανεπιστήμιο του Porto και την επόμενη με αυτό της Coimbra. Κατάφερα να επισκεφτώ τα δύο πρώτα παρακολουθώντας ένα πορτογαλικό ροκ συγκρότημα στο ένα και τους Franz Ferdinand στο άλλο. Πολύ ωραίες στιγμές, ποτά και ξενύχτι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Στο τρίτο φεστιβάλ (Coimbra) μου είπαν ότι είχε παρέλαση και δωρεάν απεριόριστο ποτό. Πολλοί γίναν κομμάτια όπως ήταν αναμενόμενο. Τους ερασμίτες τους έκανε εντύπωση που κόσμος έχυνε τις μπύρες του στο αέρα, έπινε σαν τρελός και χόρευε ασταμάτητα και μετά ζητούσε κι άλλες μπύρες, δωρεάν πάντα. Πρέπει να έρθουν σε ένα πάρτυ στη Χαλκιδική μία Κυριακή μάλλον, για να δουν ότι επικρατεί το ίδιο χάος, με τη διαφορά ότι εκεί πληρώνουμε για όλα αυτά.
Ο καιρός έχει βελτιωθεί πολύ εδώ και αρχίσαν οι πρώτες εξορμήσεις στις παραλίες. Εμείς πάμε στην Barra. Έκανα πρώτη φορά ωτοστόπ για να φτάσω στον προορισμό μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη δεν ημασταν οι μόνοι αλλά υπήρχαν πολλοί άλλοι που έκαναν το ίδιο. Παραλία εδώ σημαίνει παρθένα αμμουδιά χωρίς Beach Bar και μουσική αλλά μόνο με λίγα μαγαζάκια ίσα ίσα για να αγοράσεις τα βασικά ή να πιείς ένα ζεστό καφέ, ομπρέλλα και κολατσιό από το σπίτι και ψάθα στην άμμο. Η θάλασσα είναι πολύ κρύα και απ’ότι μου είπαν δεν πρόκειται να ζεσταθεί και πολύ. Ασταμάτητα κύματα και αέρας. Έχει και αυτό το γούστο του πάντα, αλλά θα προτιμήσω τις ελληνικές παραλίες.
Τα βράδια έχουν αλλάξει λόγω του καλοκαιριού, τραπέζια βγήκαν έξω από τα μαγαζιά, κόσμος πολύς στην κεντρική πλατεία και μειώθηκε και ο ρουχισμός (...), κυρίως από τις γυναίκες. Πλέον, οι βραδιές πόκερ και η συνάντηση στο σπίτι μεταμορφώθηκαν σε βραδιές ψησίματος και πάρτυ στο πεζοδρόμιο καθώς και με ντράβαλα με την αστυνομία (η οποία δεν είναι επιεικής σαν την ελληνική) λόγω ηχορύπανσης και τραπεζιών σε δημόσιο χώρο. Ποτέ όμως δε δημιουργήθηκε σοβαρό πρόβλημα, ακόμα.
Κάποιοι ερασμίτες που ήταν εδώ μόνο για ένα τρίμηνο άρχισαν να φεύγουν, κάτι που δημιουργεί μελαγχολία και με κάνει να σκέφτομαι την ημέρα που θα πρέπει να φύγω και εγώ. Αρκετοί θα έχουν ήδη φύγει μέχρι να έρθει η σειρά μου, περίπου 5-6 Ιουλίου. Μερικοί πάλι θα μείνουν για το καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι ότι πεθύμησα αρκετά από την Ελλάδα. Οικογένεια, φίλοι, Θεσσαλονίκη, Κορινός, Χαλκιδική, γύρος, αμάξι είναι μερικά από αυτά. Η ζωή όμως είναι πολύ ωραία εδώ και το σίγουρο είναι ότι θα δυσκολευτώ να γυρίσω πίσω.
Όσο αναφορά τα ταξίδια μου, έχει μείνει ένα τελευταίο. Στο Μαρόκο. Την άλλη εβδομάδα θα είμαι εκεί και θα κάτσω για πέντε ημέρες. Υπολογίζω βόλτα με καμήλες στη Σαχάρα και επίσκεψη στην Καζαμπλάνκα αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμη.
Προσπαθώ να ζήσω την κάθε στιγμή γιατί είναι πραγματικά μια μοναδική εμπειρία στη ζωή μου. Αναμένετε για φωτογραφίες από το Μαρόκο.
Υ।Γ। Η φωτογραφία είναι από ένα μαγαζί όπου πίνουμε σφηνάκια με 1€ και όπως βλέπετε, το βλέμμα μου έχει αρχίσει να ξεφεύγει λίγο.