Περί πανεπιστημίου

Με αφορμή τη διπλανή φωτογραφία που απεικονίζει το πανεπιστήμιο σε μία πόλη κοντά στο Aveiro, που ονομάζεται Coimbra, θα ήθελα να πω λίγα λόγια για τα μέχρι τώρα μαθήματα που έχω παρακολουθήσει στο πανεπιστήμιο εδώ. Από τα πέντε μαθήματα που έχω δηλώσει αυτό το εξάμηνο, οι καθηγητές των δύο εξ’ αυτών «ξηγήθηκαν» και μου είπαν ότι δε χρειάζεται να παρακολουθώ τα μαθήματά τους, παρόλο που είναι υποχρεωτικά και παίρνουν παρουσίες. Στα υπόλοιπα τρία μαθήματα πρέπει να πηγαίνω ανελειπώς (δεν ξέρω αν γράφεται έτσι) και μάλιστα στο ένα από αυτά έχω να παρακολουθήσω και κάποια εργαστήρια σε όλη τη διάρκεια του εξαμήνου. Όπως έχω πει και σε προηγούμενο άρθρο, τα μαθήματα γίνονται στα πορτογαλικά. Καταλαβαίνεται λοιπόν ότι το να κάθεσαι δύο ώρες σε μία αίθουσα όπου δεν καταλαβαίνεις λέξη είναι κάπως βαρετό –για να μη χρησιμοποιήσω τη λέξη αυτοκτονία-. Φανταστείτε με λοιπόν να ξυπνάω στις 9 το πρωί (ενώ έχω γυρίσει στις 3 το προηγούμενο βράδυ) και να πηγαίνω στο μάθημα, όπου τυχαίνει να είναι περισσότερο θεωρητικό και να ακούω έναν περίεργο να βγάζει κραυγές... Ευτυχώς την τελευταία φορά έγραψε κάποιες αντιδράσεις στον πίνακα και κατάλαβα κάποια πράγματα από τα συμφραζόμενα. Φυσικά δε συζητάω την περίπτωση να πει έστω και μία πρόταση στα αγγλικά μέσα στην αίθουσα. Όσοι χημικοί μηχανικοί λοιπόν διαβάζουν αυτό το blog, προτείνω να πάνε στους καθηγητές μας στη Θεσσαλονίκη και να τους πούνε να κάνουν τα ίδια στους ερασμίτες και να μην αλλάζουν τα μαθήματά τους σε αγγλικά όταν παρευρίσκονται φοιτητές από άλλη χώρα, όπως έχω παρατηρήσει κανα δυο φορές.

Να πω επίσης ότι παρακολουθώ μαθήματα πορτογαλικών για να μάθω τη γλώσσα. Εκεί είναι το μεγαλύτερο γέλιο από όλα. Στην αίθουσα είμαστε: δύο Έλληνες, τρεις Ούγγροι, ένας Ολλανδός, οκτώ Κινέζοι, δύο Ιρανοί, ένας Ιρακινός, μία Αλβανίδα, δύο Τούρκοι και μία Σλοβάκα. Οι μισοί από όλους αυτούς δεν ξέρουν καν την αγγλική αλφάβητο και έχουν μεγάλο πρόβλημα να προφέρουν τα γράμματα. Είναι σα να πήγαινε ένας Έλληνας να μάθει κινέζικα. Τέλος πάντων, το μάθημα προχωράει. Εχθές μάθαμε τους αριθμούς. Αυτά τα νέα από το πανεπιστήμιο του Aveiro που τελικά στο εσωτερικό δε διαφέρει και πολύ από το ελληνικό, όσο αναφορά τους καθηγητές και το επίπεδο σπουδών. Κτιριακά μπορώ να πω ότι είναι περίπου δέκα φορές καλύτερο από το δικό μας.

Τελειώνοντας, να πω ότι στο πανεπιστήμιο της Coimbra, την οποία επισκεφτήκαμε το προηγούμενο Σάββατο, υπάρχει ένα παρεκκλήσι, όπου γινόταν ένας γάμος την ώρα που ήμασταν εκεί. Αφού ρώτησα κάποιον, έμαθα ότι πρόκειται για γάμο μεταξύ φοιτητών και ότι είναι έθιμο τέτοιοι γάμοι να γίνονται στο πανεπιστήμιο. Ήταν πολύ ωραίος, όλοι φορούσαν τις επίσημες στολές του πανεπιστημίου και πετούσαν και εδώ ρύζι στους νεόνυμφους. Ίσως θα πρέπει να το εφασμόσουμε και εμείς στην Ελλάδα.