Να’ μαστε λοιπόν σήμερα,4 Ιουλίου 2010, να γράφω το τελευταίο μου άρθρο σε αυτό το blog. Είναι σαν ένα βιβλίο και αυτή είναι η τελευταία του σελίδα. Η ημερομηνία στα εισητήρια γυρισμού μου είναι στις 6 αυτού του μήνα, δηλαδή σε δύο ημέρες. Οι εξετάσεις στο πανεπιστήμιο έχουν τελειώσει, όλα τα γραφειοκρατικά είναι έτοιμα και έχω την εντύπωση ότι όλα συνομοτούν στο γυρισμό μου. Βέβαια, αυτό είναι μόνο μέσα στο μυαλό μου, για παράδειγμα το ότι τελείωσε το απορρυπαντικό του πλυντηρίου, η οδοντόκρεμα ή η μπαταρία από το κομπιουτεράκι μου είναι κάποια από αυτά τα μικρά πράγματα που αναρωτιέμαι αν έγιναν τυχαία ή όντως σημαίνουν πως είμαι αρκετό καιρό εδώ και πρέπει τελικά να γυρίσω πίσω. Έχω αποχαιρετήσει τους περισσότερους από τους καλούς μου φίλους που έχουν ήδη φύγει για τις χώρες τους και το τελευταίο «αντίο» θα το πω τη Δευτέρα στο δικό μου πλέον «Goodbye party». Είναι δύσκολο να αποχαιρετάς άτομα με τα οποία είσαι κάθε μέρα μαζί και έχουν ζήσει κάποιο διάστημα μαζί σου. Το ίδιο συναίσθημα είχα και όταν ήμουν ακόμη Θεσσαλονίκη αλλά με την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα γυρίσω πίσω. Σήμερα ξεκίνησα το πακετάρισμα και αναρωτιέμαι πόσα μπορεί να πληρώσω στο αεροδρόμιο για τα επιπλέον κιλά στις βαλίτσες... Τέλος πάντων.
Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα, όπως ήταν και στις 1 Φεβρουαρίου, πριν ξεκινήσω για να έρθω στην Πορτογαλία. Από τη μία έχω πεθυμήσει την Ελλάδα και όλους τους φίλους μου και ανυπομονώ να γυρίσω και να μοιραστώ τις εμπειρίες μου, αλλά από την άλλη ξέρω ότι αυτή ήταν μοναδική εμπειρία στη ζωή μου και ποτέ ξανά δε θα ξαναζήσω κάτι τέτοιο με τον ίδιο τρόπο που το έζησα φέτος. Επίσης, ξέρω ότι αφού γυρίσω και μπω ξανά στην καθημερινότητα, θα βαρεθώ μετά από 1-2 μήνες και θα αναπολώ και πάλι τις ωραίες στιγμές που πέρασα εδώ. Το σίγουρο είναι ότι θα βλέπω τα πράγματα αρκετά διαφορετικά στην Ελλάδα μετά από αυτό, ό,τι και να σημαίνει αυτό. Τώρα έχω μέτρο σύγκρισης και ξέρω πώς μπορεί κάτι να είναι καλύτερο ή χειρότερο και αυτό πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο κέρδος που είχα από αυτό το ταξίδι μου, οι εμπειρίες μου. Το τελικό συμπέρασμά μου είναι ότι δε θα φύγω ποτέ από την Ελλάδα για να ζήσω στο εξωτερικό, εκτός και αν αυτό είναι απολύτως απαραίτητο για τη ζωή μου, την οικογένεια ή την καριέρα μου. Καλό το εξωτερικό, αλλά «σαν την πατρίδα δεν έχει».
Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που διάβαζαν αυτό το blog όλο αυτό τον καιρό. Ελπίζω να πέτυχα τον αρχικό στόχο και να έδωσα μια ιδέα του πώς είναι τα πράγματα εδώ και το πώς περνούσα όλο αυτό τον καιρό. Το μετρητή που βλέπετε πάνω αριστερά τον εγκατέστησα πριν πέντε άρθρα και έχει περίπου 500 εισόδους σε αυτό το site, που σημαίνει ότι θα κατέγραφε περίπου 1500 από την αρχή της χρονιάς. Ευχαριστώ για την υποστήριξή σας. Τους περισσότερους θα τους δω από κοντά σε λίγες ημέρες. ελπίζω να είστε όλοι καλά και αν ποτέ εμφανιστεί ευκαιρία για Erasmus σε εσάς ή τους γύρω σας μην την αφήσετε να πάει χαμένη.
ΤΗE END
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου