Περί πανεπιστημίου

Με αφορμή τη διπλανή φωτογραφία που απεικονίζει το πανεπιστήμιο σε μία πόλη κοντά στο Aveiro, που ονομάζεται Coimbra, θα ήθελα να πω λίγα λόγια για τα μέχρι τώρα μαθήματα που έχω παρακολουθήσει στο πανεπιστήμιο εδώ. Από τα πέντε μαθήματα που έχω δηλώσει αυτό το εξάμηνο, οι καθηγητές των δύο εξ’ αυτών «ξηγήθηκαν» και μου είπαν ότι δε χρειάζεται να παρακολουθώ τα μαθήματά τους, παρόλο που είναι υποχρεωτικά και παίρνουν παρουσίες. Στα υπόλοιπα τρία μαθήματα πρέπει να πηγαίνω ανελειπώς (δεν ξέρω αν γράφεται έτσι) και μάλιστα στο ένα από αυτά έχω να παρακολουθήσω και κάποια εργαστήρια σε όλη τη διάρκεια του εξαμήνου. Όπως έχω πει και σε προηγούμενο άρθρο, τα μαθήματα γίνονται στα πορτογαλικά. Καταλαβαίνεται λοιπόν ότι το να κάθεσαι δύο ώρες σε μία αίθουσα όπου δεν καταλαβαίνεις λέξη είναι κάπως βαρετό –για να μη χρησιμοποιήσω τη λέξη αυτοκτονία-. Φανταστείτε με λοιπόν να ξυπνάω στις 9 το πρωί (ενώ έχω γυρίσει στις 3 το προηγούμενο βράδυ) και να πηγαίνω στο μάθημα, όπου τυχαίνει να είναι περισσότερο θεωρητικό και να ακούω έναν περίεργο να βγάζει κραυγές... Ευτυχώς την τελευταία φορά έγραψε κάποιες αντιδράσεις στον πίνακα και κατάλαβα κάποια πράγματα από τα συμφραζόμενα. Φυσικά δε συζητάω την περίπτωση να πει έστω και μία πρόταση στα αγγλικά μέσα στην αίθουσα. Όσοι χημικοί μηχανικοί λοιπόν διαβάζουν αυτό το blog, προτείνω να πάνε στους καθηγητές μας στη Θεσσαλονίκη και να τους πούνε να κάνουν τα ίδια στους ερασμίτες και να μην αλλάζουν τα μαθήματά τους σε αγγλικά όταν παρευρίσκονται φοιτητές από άλλη χώρα, όπως έχω παρατηρήσει κανα δυο φορές.

Να πω επίσης ότι παρακολουθώ μαθήματα πορτογαλικών για να μάθω τη γλώσσα. Εκεί είναι το μεγαλύτερο γέλιο από όλα. Στην αίθουσα είμαστε: δύο Έλληνες, τρεις Ούγγροι, ένας Ολλανδός, οκτώ Κινέζοι, δύο Ιρανοί, ένας Ιρακινός, μία Αλβανίδα, δύο Τούρκοι και μία Σλοβάκα. Οι μισοί από όλους αυτούς δεν ξέρουν καν την αγγλική αλφάβητο και έχουν μεγάλο πρόβλημα να προφέρουν τα γράμματα. Είναι σα να πήγαινε ένας Έλληνας να μάθει κινέζικα. Τέλος πάντων, το μάθημα προχωράει. Εχθές μάθαμε τους αριθμούς. Αυτά τα νέα από το πανεπιστήμιο του Aveiro που τελικά στο εσωτερικό δε διαφέρει και πολύ από το ελληνικό, όσο αναφορά τους καθηγητές και το επίπεδο σπουδών. Κτιριακά μπορώ να πω ότι είναι περίπου δέκα φορές καλύτερο από το δικό μας.

Τελειώνοντας, να πω ότι στο πανεπιστήμιο της Coimbra, την οποία επισκεφτήκαμε το προηγούμενο Σάββατο, υπάρχει ένα παρεκκλήσι, όπου γινόταν ένας γάμος την ώρα που ήμασταν εκεί. Αφού ρώτησα κάποιον, έμαθα ότι πρόκειται για γάμο μεταξύ φοιτητών και ότι είναι έθιμο τέτοιοι γάμοι να γίνονται στο πανεπιστήμιο. Ήταν πολύ ωραίος, όλοι φορούσαν τις επίσημες στολές του πανεπιστημίου και πετούσαν και εδώ ρύζι στους νεόνυμφους. Ίσως θα πρέπει να το εφασμόσουμε και εμείς στην Ελλάδα.

Διακοπές και χαρά

Στη φωτογραφία δίπλα βλέπετε τα περισσότερα άτομα με τα οποία κάνω παρέα εδώ. Η φωτό αυτή τραβήχτηκε τη Δευτέρα, σε μια πόλη κοντά στο Aveiro που λέγεται Ovar και είχε φεστιβάλ καρναβαλιού –προφανώς-. Ντυθήκαμε λοιπόν ο καθένας ό,τι του κατέβηκε και πήγαμε και εμείς. Το φεστιβάλ ξεκινούσε στις 12 το βράδυ και τελείωνε το πρωί. Όταν εμείς φύγαμε με το τρένο των 6 υπήρχε ακόμη πολύς κόσμος που διασκέδαζε. Με ένα πρόχειρο μέτρημα που έκανα, περίπου 70000 άτομα βρίσκονταν εκείνο το βράδυ στην μικρή αυτή πόλη. Τραγούδια, χορός, μασκαρέματα, ποτό και φαγητό ήταν όλη η υπόθεση. Περάσαμε τέλεια αλλά το βράδυ ήμασταν όλοι κατεστραμένοι και επίσης την άλλη μέρα κανένας ερασμίτης δε βγήκε από το σπίτι του. Φλώροι... Περισσότερες φωτογραφίες θα βρείτε στο facebook μαζί με αυτές από την εκδρομή που πήγαμε το περασμένο Σάββατο στο Πόρτο. Το Πόρτο δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο σαν πόλη αν εξαιρέσεις κάτι κάστρα και πύργους που έχει καθώς και κάποια υπόγεια όπου αφήνουν το κρασί τους οι Πορτογάλοι για να ωριμάσει. Τα περισσότερα σημεία της πόλης είναι κακοδιατηρημένα αλλά υπάρχουν και μερικά γραφικά, κάτι που θυμίζει λίγο Ελλάδα. Αφού επισκεφθήκαμε όλα αυτά, καθώς και ένα πάρκο για να παίξουμε... και να κάνουμε παρέα με τις πάπιες και τα παγώνια, πήραμε το τρένο των 9 και γυρίσαμε πίσω. Την επόμενη εβδομάδα μάλλον θα επισκεφτούμε την Coimbra, μία πόλη εδώ κοντά που έχω ακούσει ότι αξίζει να επισκεφτείς. Αν ξέρετε κάτι παραπάνω παρακαλώ προτείνετε. Σε αυτές τις τελευταίες ημέρες δεν έλειπαν και οι μικροέξοδοι όπως αυτή που κάναμε εχθές το βράδυ σε ένα μαγαζί με Live μουσική, jazz, blues κτλ, ήπιαμε κανα δυο μπύρες και φύγαμε. Τώρα που είπα μπύρες να σχολιάσω το γεγονός ότι είμαι μόλις δύο εβδομάδες εδώ και βλέπω ήδη την μπυροκοιλιά να σχηματίζεται. Όχι ότι δεν είχα πριν αλλά τώρα χειροτερεύει η κατάσταση... Μάλλον θα σταματήσω τις μπύρες... και θα ξεκινήσω να πίνω πάλι βότκα....

Life in Aveiro

Η διπλανή φωτογραφία τραβήχτηκε σε μία περιοχή της Πορτογαλίας κοντά στο Aveiro που λέγεται Costa Nova. Στο πίσω μέρος φαίνεται ο ωκεανός με τα κύματά του και στο μπροστινό μέρος αυτός που θα δαμάσει τον ωκεανό σε λίγο καιρό με τις ικανότητές του στο surf.

Αφήνοντας τις ηλιθιότητες τώρα, θα σας πω λίγα λόγια για τη μέχρι τώρα ζωή μου στο Aveiro. Πλέον, έχω μπει κανονικά στην καθημερινότητα, που σημαίνει ότι πρέπει να παρακολουθώ τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο και να ασχολούμαι με τα δρώμενα εκεί. Επίσης, στην καθημερινότητα εντάσσεται και η βραδινή έξοδος στα διάφορα μπαράκια με παρέα ανθρώπους όπως αυτούς που σχολίασα στο προηγούμενο άρθρο μου. Τα μαθήματα είναι όλα στα Πορτογαλικά οπότε καταλαβαίνετε πως είναι να κάθεσαι σε μία αίθουσα για δύο ώρες και να μην καταλαβαίνεις λέξη... Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι τοσο τραγικα όσο ακούγονται. Οι καθηγητές μας βοηθούν και μιλάνε μερικές φορές στα αγγλικά για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Επίσης μπορούν να μας συστήσουν κάποια αγγλικά βιβλία και να μας διευκολύνουν. Θα δούμε στην πορεία πού θα καταλήξει αυτή η κατάσταση.

Ενδιαφέρον έχει επίσης η ζωή εκτός σχολής, όπου περιέχει τρία βασικά πράγματα: Πάρτυ, πάρτυ και πάρτυ. Κάθε μέρα έχει πάρτυ για τους φοιτητές του πανεπιστημίου σε διαφορετικά μαγαζιά. Αν προσθέσουμε και τα πάρτυ για τους φοιτητές Erasmus... Έχουν ένα σύστημα εδώ σε ένα μαγαζί αρκετά ενδιαφέρον. Μπορείς να πας τη Δευτέρα και όσες μπύρες πιεις, την Τρίτη έχεις τον ίδιο αριθμό δωρεάν. Για να γίνει πιο αντιληπτό το τι συμβαίνει, να πω μόνο ότι σερβίρουν μπύρες σε ποτήρια του ενός λίτρου (ουσιαστικά κανάτες είναι) και οι ξένοι πίνουν κατά μέσο όρο 3 τέτοιες τη Δευτέρα και πάνε και την Τρίτη και πίνουν άλλες τόσες!!! Επίσης η caipirinha τους είναι πολύ καλή και τέλος είναι το Kalasnikov, το οποίο είναι σφηνάκι βότκα με λίγο Αμπσέντι, λεμόνι και αλάτι. Το βάζουν φωτιά για το εφέ και το πίνουν. Χτυπάει κατευθείαν στο μυαλό. Θα ήθελα να τους μάθω τα υποβρύχια για να δω πόσο θα αντέξουν με αυτά, αλλά ακόμη είναι νωρίς πιστεύω. Οι παρέες μου είναι κυρίως ερασμίτες και κυρίως από χώρες όπως Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβενία και Κροατία. Συνολικά είμαστε περίπου 70 άτομα από όλη την Ευρώπη. Την παράσταση κλέβουν 8 κορίτσια από την Κίνα που είναι όλη τη μέρα μαζί, μένουν μαζί και κινούνται πάντοτε σε ομάδες. Αυτοί οι Κινέζοι πάντού ίδιοι είναι.

Την επόμενη εβδομάδα είναι το καρναβάλι. Μάλλον θα μετακινηθούμε προς μία άλλη πόλη εδώ κοντά (Ovar) που άκουσα ότι είναι το κέντρο του καρναβαλιού σε αυτή την περιοχή. Αναμένετε φωτογραφίες μου.

Νυχτερνή ζωή.....

Με αυτό το άρθρο θα ήθελα να μιλήσω λίγο για τη νυχτερινή ζωή του Aveiro. Προχθές το βράδυ βγήκα με κάποιους Πορτογάλους για μια μπύρα. Πήγαμε σε ένα μαγαζί όπου πίναμε μπύρες και παίζαμε βελάκια....!!! Προσπερνώντας αυτό το γεγονός, αφού κάτσαμε κανένα δύωρο εκεί, ξεκινήσαμε να κινούμαστε προς το κέντρο όπου βρήκαμε κάποια μπαράκια και εκεί είδα τελικά πώς διασκεδάζουν οι ξένοι. Μπαίνεις μέσα στο μπαρ – το οποίο είναι παρακμιακό, χωρίς τραπέζια και με περίπου 10 άτομα μέσα- παίρνεις αυτό που θέλεις να πιεις –σε πλαστικό- , πληρώνεις, βγαίνεις έξω στο δρόμο και το πίνεις ενώ έχει 10οC... Λες πέντε βλακείες, πετάς το ποτήρι κάτω και προχωράς στο επόμενο μπαρ. Τελικά, μετά από 2-3 μαγαζιά καταλήξαμε σε ένα κλαμπ όπου οι φοιτητές μπαίνουν δωρεάν κάθε Τεταρτη και Πέμπτη, ακολουθεί σωματικός έλεγχος για όπλα!!! και τελικά μέσα χορεύουν οι πάντες, σε ένα μεγάλο χώρο όπου δεν έχει σταντ ή τραπέζια, δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσεις το σακάκι σου κάπου και βλέπεις τελειωμένους μέχρι εκεί που δε φαντάζεσαι. Να δώσω ένα παράδειγμα κάποιου, που ενώ χόρευε στο δεύτερο σκαλί, ξαφνικά έβγαλε τα σωθικά του εκεί στο πάτωμα και μετά πήγε πήρε μια μπύρα και συνέχισε να χορεύει στο ίδιο μέρος... Φυσικά κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του γιατί εδώ δεν είναι Ελλάδα και δεν παίζει θάψιμο.
Θα ήθελα να σχολιάσω λίγο τις τιμές των προϊόντων τους οι οποίες είναι για γέλια.
Μπύρα 200ml...... 1,10€ (ήπια γύρω στις 7 και πλήρωσα περίπου 8€)
Καφές espresso.... 0,65€
Caipirinha….. 4,5€
Επίσης στο κλαμπ μπορούσες να φας και σάντουιτς αν ήθελες...
Χθες το βράδυ βγήκαμε οι ερασμίτες, επικρατούσε πάλι μια παρόμοια κατάσταση αλλά όλοι ήταν λίγο παραπάνω σφηγμένοι. Ποιος ξέρει τι έχουμε να δούμε...
Η φωτό είναι από χθες το βράδυ.

Οι πρώτες μέρες

Να’ μαι λοιπόν στην όμορφη αυτή πόλη. Είμαι δύο μόλις ημέρες εδώ και κανονικά θα χρειαζόμουν 10 τέτοια άρθρα για να περιγράψω ό,τι είδα και έζησα σε αυτές τις δύο μέρες. Αρχικά να πω ότι βρήκα ένα σπίτι και μένω με δυο άλλα παιδιά. Ο ένας είναι ο Ze και ο άλλος ο Hui (ο τόνος στο i) –μη με ρωτάτε τι ονόματα είναι αυτά, και εγω τώρα τους γνωρίζω σιγά σιγα-. Το σπίτι είναι αρκετά καλό, κοντά στο πανεπιστήμιο και στο εμπορικό κέντρο (σούπερ μάρκετ, φαγητό κτλ.) Σήμερα πήγα για ψώνια με τον Erasmus buddy (Katrin) και ένα άλλο παιδί (Carlos), οι οποίοι με βοήθησαν και με το σπίτι. Στην πραγματικότητα, αν δεν ήταν αυτοί, παίζει ακόμη να ήμουν στον σταθμό του Aveiro και να έψαχνα κανένα ξενοδοχείο για να μείνω (το πρώτο βράδυ θα το περνούσα στο παγκάκι). Χθες έφαγα –όπως πολλοί περιμένατε- στα Mcdonalds και σήμερα μία πίτσα ή «πίζα» όπως τη λένε εδώ. Το φαγητό στη λέσχη είναι επίσης αρκετά καλό αν και δεν ήξερα τι έτρωγα χθες το βράδυ που το επισκέφτηκα. Με τη γλώσσα προβλέπεται μεγάλο πρόβλημα γιατί πολλοί λίγοι μιλάνε αγγλικά ή, για να το θέσω καλύτερα, κάνουν πως δε μιλάνε. Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα ακόμη αλλά κινούνται θετικά με πολύ γρήγορους ρυθμούς οπότε μαμά και μπαμπά μην ανησυχείτε για αυτό.

Όποιος θέλει το πορτογαλικό μου νούμερο ας μου στείλει ένα mail και θα του το στείλω.

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπετε, όσο αυτό είναι δυνατό, το πανεπιστήμιο της πόλεως. Είναι έτσι όπως φαίνεται από το παράθυρο της κουζίνας μου. Τα ξαναλέμε σύντομα.