Ταξίδια (συνέχεια 3)

Αυτός είναι ο γυρισμός μου στο Αβέιρο. Αν έλεγα πριν 5 μήνες ότι το να γυρίσω σε αυτή τη μικρή πόλη της Πορτογαλίας θα ήταν το όνειρό μου για λίγες μέρες θα γελούσαμε όλοι μαζί εκεί στη Θεσσαλονίκη. Όλα ξεκίνησαν από την πρώτη φωτογραφία όπου φαίνεται το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ που είναι κλειστό. Ψάχνοντας ένα πιθανό τρόπο γυρισμού με το φίλο Γιώργο αποφάσισα τελικά ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να ξεκινήσω το επόμενο πρωί από το σιδηροδρομικό με τυχαία πορεία προς το Νότο. Το πρωί λοιπόν μαθαίνω ότι δεν υπάρχουν τρένα πέρα από τα σύνορα και ότι θα πρέπει να κινηθώ με τα τοπικά. Το τοπικό λοιπόν που χρησιμοποίησα είναι αυτό στη δεύτερη φωτό. Η μεγαλύτερη απόσταση που διανούσε ένα τοπικό τρένο ήταν μέχρι το Βέλγιο στο σταθμό στο Antwerpen (που βλέπετε στην τρίτη φωτογραφία). Από εκεί, είχα κλείσει θέση με ένα άλλο τοπικό του Βελγίου μέχρι τη Λιλ της Γαλλίας (σύνορα Βελγίου-Γαλλίας). Δυστυχώς, δεν έχω το σταθμό σε εικόνα. Εκεί, προσπαθώντας να συννενοηθώ με τους κωλογάλλους στα αγγλικά και με το λίγο μυαλό που έχω, κατάλαβα ότι το μακρύτερο που μπορούσα να φτάσω ήταν το Παρίσι. Όταν έφτασα τελικά ήταν ήδη έντεκα το βράδυ και αποφάσισα να περάσω τη νύχτα μου εκεί χωρίς να έχω σχέδιο για την επόμενη μέρα. Θα πήγαινα στο ταμείο μόλις άνοιγε στις 5:45 π.μ. και θα πήγαινα όσο νοτιότερα γινόταν. Πέρασα 3 ώρες σε ένα Ίντερνετ καφέ και μετά πήγα στον κλειστό σταθμό και κοιμήθηκα στο sleeping bag μου έξω από αυτόν για περίπου μισή ώρα. Όταν τελικά άνοιξε, μπήκαμε όλοι (οι 10 καημένοι χωρίς πτήσεις που είχαμε μαζευτεί) όπως βλέπετε στην 4η και 5η φωτό. Κατάντια...
Μόλις άνοιξε το Γκισέ, ήμουν τρίτος στη σειρά και γινόταν πλιάτσικο στα εισιτήρια. Κατάφερα να βρω μια "θέση" όρθιου στο τρένο για Bordeaux που είναι στα νότια της Γαλλίας στις 8 το πρωί. Όταν τελικά επιβιβάστηκα, το τρένο θύμισε αυτά που βλέπουμε στις παλιές ελληνικές ταινίες. Παππούδες, γιαγιάδες, νέοι, σχολεία, όλοι με βαλίτσες, όλοι να φωνάζουν να μπουν στο τρένο, μια κυρία είχε φέρει 2 σκυλιά και ένα κλουβί με κοτόπουλα!!!! μαζί της. ΧΑΟΣ... Όταν έκλεισαν οι πόρτες συνειδητοποίησα ότι θα ταξίδευα 2 ώρες όρθιος, χωρίς σχεδόν να μπορώ να κινηθώ. Τέλος πάντων. Το σταθμό που έφτασα τον βλέπετε στην 6η εικόνα. Εκεί έφαγα κάτι και είχα ήδη κλεισμένο εισητήριο από το Παρίσι, για το Irun.
Irun: ένα χωριο της Ισπανίας στα σύνορα με τη Γαλλία που βλέπει περίπου 100 άτομα τη μέρα. Εκείνη τη μέρα είδε 200 άτομα μόνο από το δικό μας τρένο, διότι ήταν ο μόνος προορισμός που μπορούσες να φτάσεις από Γαλλία στην Ισπανία με τοπικό τρένο. Το βλέπετε στην 7η εικόνα.
Εκεί λοιπόν ήμουν τυχερός γιατί έγινε μια ακύρωση ενός εισιτηρίου για το international τρένο προς Λισσαβώνα Πορτογαλίας. Το έκλεισα χωρίς δεύτερη σκέψη για 70€. Το ταξίδι ήταν 12 ώρες αλλά το τρένο ήταν πολύ καλό και μπόρεσα να κοιμηθώ τις περισσότερες. Το μόνο που έφαγα για περίπου 18 ώρες ήταν κάτι μπισκότα που είχα μαζί μου. Ξέρω, ακούγονται πολύ δραματικά έτσι όπως τα γράφω αλλά όλη η κατάσταση ήταν όντως απαράδεκτη. Τελικά, φτάνοντας Πορτογαλία κατάλαβα ότι το τρένο πήγαινε από το Βορρά και έτσι κατέβηκα στο Pombal (προτελευταία εικόνα) και από εκεί πήρα το τρένο για Αβέιρο (τελευταία φωτό). 30 λεπτά περπάτημα και ήμουν σπίτι.
Συνολικά: 48 ώρες χωρίς κρεβάτι και μπάνιο, 25 ώρες σε τρένα, 250€ σε εισιτήρια τρένων.