Φανταστικά...

Οι τελευταίες δέκα ημέρες είχαν πολύ ενδιαφέρον στο Aveiro. Ξεκινώντας από τα πιο σοβαρά που συνέβησαν, έκανα μια παρουσίαση εργασίας σε ένα μάθημά μου στα αγγλικά την προηγούμενη Τρίτη. Δεν ξέρω κατά πόσο με κατάλαβαν οι φοιτητές την ώρα που μιλούσα αλλά μπορώ να πω ότι ήταν πολύ καλή εμπειρία και σε κάποιο βαθμό προετοιμασία για την παρουσίαση της διπλωματικής μου στην Ελλάδα. Επίσης, έκανα και τα πρώτα μου εργαστήρια και είδα πώς είναι τα πράγματα σε αυτό τον τομέα. Είμαι ένα μήνα περίπου εδώ και αποφάσισα να κάνω κάτι για να γυμναστώ, διότι όχι μόνο τρώω αηδίες κάθε μέρα αλλά και δεν κάνω τίποτα για να βοηθήσω το σώμα μου και πίνω σχεδόν κάθε μέρα μπύρες. Έτσι, δοκίμασα να πάω σε μάθημα capoeira αλλά κατάλαβα ότι τέτοια πράγματα δεν είναι για το σώμα μου. Τελικά κατέληξα να παρακολουθώ μαθήματα Squash, το οποίο φαίνεται να είναι αρκετά ενδιαφέρον και για 20€ για όλο το εξάμηνο αξίζει να πηγαίνω. Οπότε ετοιμαστείτε το καλοκαίρι να δείτε όλοι τους κοιλιακούς μου στην παραλία.
Την προηγούμενη εβδομάδα επισκέφτηκα 2 καινούρια κλαμπάκια. Στο πρώτο, η κατάσταση ήταν τελείως χύμα και θύμιζε πολύ πάρτυ σε φουαγιέ πανεπιστημίου. Ένας μεγάλος χώρος, ένας DJ σε μια πλατφόρμα λίγο πιο ψηλά και δύο μπαρ να σερβίρουν. Μέσα στο κλαμπ μπορούσες να παίξεις επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι και βελάκια. Επίσης μπορούσες να φας και τυρόπιτες αλλά υπήρχε και μηχάνημα για καφέ. Τι να πω.... Για το δεύτερο κλαμπ είχα ακούσει πολύ καλά λόγια από πολλούς αλλά δεν έτυχε να πάω ποτέ αφού ήταν πολύ μακριά. Την Παρασκευή το επισκέφτηκα γιατί είχε ένα πάρτυ εκεί. Τα πράγματα ήταν αρκετά σοβαρά, υπήρχε πορτιέρης που μιλούσε αγγλικα και έδινε πόρτα σε αυτούς που δε συνοδεύονταν από γυναίκες. Μέσα το κλαμπ ήταν πολύ ωραίο και η μουσική πολύ καλή για τα δεδομένα της Πορτογαλίας. Επιτέλους βρήκα Stoli (βότκα) να πιω αλλά κόστιζε 7€ (πολύ ακριβή για εδώ). Φύγαμε τελικά στις 6 το πρωί με το λεωφορείο. Τελικά κατάλαβα ότι σε όλους αρέσει αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε δηθενιά και γι’αυτό όποιος ξένος έρχεται στη χώρα μας απολαμβάνει τη νυχτερινή ζωή.
Το τελευταίο γεγονός ήταν την Κυριακή που πήγαμε ένα ταξιδάκι στα βόρεια της Πορτογαλίας. Ξεκινήσαμε 7 το πρωί, νοικιάσαμε 4 αμάξια και επισκεφτήκαμε Guimaraes, Bom Jesus, Braga, Viana do Castello. Τελικά γυρίσαμε γύρω στις 2 το βράδυ. Η εκδρομή ήταν φοβερή και ο καιρός μας βοήθησε πολύ. Τα μέρη που επισκεφτήκαμε ήταν πολύ γραφικά, μπορείτε να δείτε φωτογραφίες στο facebook. Ότι και να πω με λόγια δεν μπορώ να περιγράψω όλο το συναίσθημα της εκδρομής οπότε θα το κρατήσω σαν μια ανάμνηση μόνο. Κουραστήκαμε πολύ, ειδικά οι οδηγοί, αλλά πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο. Να πω ότι τα αμάξια που νοικιάσαμε ήταν πολύ καλά με φουλ εξοπλισμό και η τιμή τους πολύ προσιτή (30€ το αμάξι). Η φωτογραφία που βλέπετε είναι από τη Viana do Castello η οποία είναι μια παραλιακή πόλη και την επισκεφτήκαμε για να δούμε τη δύση του ηλίου στον ωκεανό. Επειδή όμως χαθήκαμε στο δρόμο την χάσαμε τελικά για 10 περίπου λεπτά.

Oι Πορτογάλοι...

Σήμερα αποφάσισα να κάτσω σπίτι μετά από 6 συνεχόμενες ημέρες που κοιμάμαι στις έξι το πρωί. Τις τρεις από αυτές έπρεπε να ξυπνήσω στις 10 για να πάω στη σχολή. Εκτός από εξόδους, τώρα τελευταία άρχισαν και οι επισκέψεις σε σπίτια όπου παίζουμε πόκερ ή απλώς μαζευόμαστε για δείπνο και περνάμε την ώρα μας. Μετά από ένα μήνα διαμονής εδώ θα ήθελα να πω δύο λόγια για τους πορτογάλους που έχω γνωρίσει. Η αλήθεια είναι ότι μοιάζουν σε αρκετα πράγματα με τους Έλληνες, όσο αναφορά την προσωπικότητα των ανθρώπων αλλά και τη χώρα την ίδια, με διαφορά ότι αυτοί την έχουν δει λίγο πιο ευρωπαίοι από εμάς. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος να δώσω ένα παράδειγμα. Εχθές, έχοντας κλασικά χαθεί στους δρόμους του Aveiro ενώ έψαχνα ένα σπίτι, αφού έχω ρωτήσει 5 άτομα που δεν ήξεραν, μπήκα σε ένα φαρμακείο όπου βρήκα τρεις κυρίες. Ενώ δεν ήξεραν, έψαξαν στο ίντερνετ για την οδό και αφού δεν τη βρήκαν πήραν τηλέφωνο μία γνωστή τους, και όταν τελικά έμαθαν, η μία από αυτές προσφέρθηκε να με πάει με το αυτοκίνητό της. Για δευτερόλεπτα πίστεψα ότι της άρεσα, αλλά μετά από λίγο επανήλθα στην πραγματικότητα και κατάλαβα ότι απλώς ήθελαν να είναι ευγενικές. Συγκρίνοντας με την Ελλάδα, θα μπορούσα να πω ότι ο Έλληνας θα βοηθούσε το ίδιο έναν ξένο (ίσως όχι τόσο υπερβολικά) και ειδικά αν αυτός ήταν του αντίθετου φίλου. Οι πορτογάλοι είναι φιλόξενοι και θέλουν να σε βοηθήσουν.
Τα παιδιά που έχω γνωρίσει εδώ είναι μια χαρά και οι πορτογάλοι συγκάτικοι πολύ συνεργάσιμοι και καθαροί. Το πρόβλημά μόνο είναι ότι οι περισσότεροι δε μιλάνε αγγλικά ή μερικοί από αυτούς, όπως έχω ξανααναφέρει, δε θέλουν να μιλήσουν. Τις προάλλες αγοράζω ένα καφέ και μιλάω στην πωλήτρια στα αγγλικά. Αφού μου λέει τρεις φορές την τιμή στα πορτογαλικά και βλέπει ότι δεν καταλαβαίνω και έχω αρχίσει να χάνω την υπομονή μου, μου την είπε στα αγγλικά μια χαρά. Το περίεργο είναι ότι πολλοί φοιτητές δε μιλάνε αγγλικά και αυτό συμβαίνει γιατί εδώ δεν υπάρχουν φροντιστήρια κτλ και επίσης οι περισσότεροι μαθαίνουν ως πρώτη ξένη γλώσσα τα γαλλικά. Όσο για το ότι την έχουν δει πιο ευρωπαίοι από εμάς αναφέρομαι σε τομείς όπως η οδήγηση, που ενώ φαίνεται να προσέχουν, στην πραγματικότητα σε πατάνε και δεν παίρνεις και χαμπάρι, παρόλο που προηγείσαι να περάσεις ή στην εξυπηρέτηση σε διάφορα μαγαζιά, όπου τελικά δεν είναι καθόλου οργανωτικοί και τα κάνουν όλα με το πάσο τους, αλλά πάντοτε με χαμόγελο στα χείλη. Όλοι αγαπάνε τους Έλληνες παρόλο που πολλοί από εμάς ακόμη τους κοροιδεύουν για το EURO που χάσανε στον τελικό.
Οι γυναίκες τους δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και σε καμία περίπτωση δε συγκρίνονται με τις ελληνίδες. Ο κανόνας είναι ότι η πορτογαλέζα έιναι κάτω από 1,60m (δεν έχω κάτι με το ύψος, απλώς κάνω μια παρατήρηση, οπότε παρακαλώ να λείπουν τα πικρόχολα σχόλια από κοπέλες με το παραπάνω ύψος). Παρόλα αυτά οι κοπέλες που έχω γνωρίσει από αυτή τη χώρα είναι πολύ ευγενικές και ευχάριστες. Σέξυ δε θα τις χαρακτήριζα. Βέβαια υπάρχουν παντοτε οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Στη φωτογραφία βλέπετε κάτι άσχετο με το άρθρο, το μεσημεριανό μου μία μέρα στη λέσχη. Μπακαλιάρος (να είχαμε και λίγο σκορδαλιά) με ρύζι, σούπα (την οποία έχω δοκιμάσει όλες τις φορές αλλά ποτέ δεν έφαγα), φρούτο και για ποτό ξεθυμασμένο αναψυκτικό και νερό. Επίσης έχει και σαλάτα που δε φαίνεται. Όλα αυτά για 2,15 €. Φανταστείτε πόσο γελοίος φαινόμουν όταν έβγαζα φωτογραφία το φαγητό μου....

Περί πανεπιστημίου

Με αφορμή τη διπλανή φωτογραφία που απεικονίζει το πανεπιστήμιο σε μία πόλη κοντά στο Aveiro, που ονομάζεται Coimbra, θα ήθελα να πω λίγα λόγια για τα μέχρι τώρα μαθήματα που έχω παρακολουθήσει στο πανεπιστήμιο εδώ. Από τα πέντε μαθήματα που έχω δηλώσει αυτό το εξάμηνο, οι καθηγητές των δύο εξ’ αυτών «ξηγήθηκαν» και μου είπαν ότι δε χρειάζεται να παρακολουθώ τα μαθήματά τους, παρόλο που είναι υποχρεωτικά και παίρνουν παρουσίες. Στα υπόλοιπα τρία μαθήματα πρέπει να πηγαίνω ανελειπώς (δεν ξέρω αν γράφεται έτσι) και μάλιστα στο ένα από αυτά έχω να παρακολουθήσω και κάποια εργαστήρια σε όλη τη διάρκεια του εξαμήνου. Όπως έχω πει και σε προηγούμενο άρθρο, τα μαθήματα γίνονται στα πορτογαλικά. Καταλαβαίνεται λοιπόν ότι το να κάθεσαι δύο ώρες σε μία αίθουσα όπου δεν καταλαβαίνεις λέξη είναι κάπως βαρετό –για να μη χρησιμοποιήσω τη λέξη αυτοκτονία-. Φανταστείτε με λοιπόν να ξυπνάω στις 9 το πρωί (ενώ έχω γυρίσει στις 3 το προηγούμενο βράδυ) και να πηγαίνω στο μάθημα, όπου τυχαίνει να είναι περισσότερο θεωρητικό και να ακούω έναν περίεργο να βγάζει κραυγές... Ευτυχώς την τελευταία φορά έγραψε κάποιες αντιδράσεις στον πίνακα και κατάλαβα κάποια πράγματα από τα συμφραζόμενα. Φυσικά δε συζητάω την περίπτωση να πει έστω και μία πρόταση στα αγγλικά μέσα στην αίθουσα. Όσοι χημικοί μηχανικοί λοιπόν διαβάζουν αυτό το blog, προτείνω να πάνε στους καθηγητές μας στη Θεσσαλονίκη και να τους πούνε να κάνουν τα ίδια στους ερασμίτες και να μην αλλάζουν τα μαθήματά τους σε αγγλικά όταν παρευρίσκονται φοιτητές από άλλη χώρα, όπως έχω παρατηρήσει κανα δυο φορές.

Να πω επίσης ότι παρακολουθώ μαθήματα πορτογαλικών για να μάθω τη γλώσσα. Εκεί είναι το μεγαλύτερο γέλιο από όλα. Στην αίθουσα είμαστε: δύο Έλληνες, τρεις Ούγγροι, ένας Ολλανδός, οκτώ Κινέζοι, δύο Ιρανοί, ένας Ιρακινός, μία Αλβανίδα, δύο Τούρκοι και μία Σλοβάκα. Οι μισοί από όλους αυτούς δεν ξέρουν καν την αγγλική αλφάβητο και έχουν μεγάλο πρόβλημα να προφέρουν τα γράμματα. Είναι σα να πήγαινε ένας Έλληνας να μάθει κινέζικα. Τέλος πάντων, το μάθημα προχωράει. Εχθές μάθαμε τους αριθμούς. Αυτά τα νέα από το πανεπιστήμιο του Aveiro που τελικά στο εσωτερικό δε διαφέρει και πολύ από το ελληνικό, όσο αναφορά τους καθηγητές και το επίπεδο σπουδών. Κτιριακά μπορώ να πω ότι είναι περίπου δέκα φορές καλύτερο από το δικό μας.

Τελειώνοντας, να πω ότι στο πανεπιστήμιο της Coimbra, την οποία επισκεφτήκαμε το προηγούμενο Σάββατο, υπάρχει ένα παρεκκλήσι, όπου γινόταν ένας γάμος την ώρα που ήμασταν εκεί. Αφού ρώτησα κάποιον, έμαθα ότι πρόκειται για γάμο μεταξύ φοιτητών και ότι είναι έθιμο τέτοιοι γάμοι να γίνονται στο πανεπιστήμιο. Ήταν πολύ ωραίος, όλοι φορούσαν τις επίσημες στολές του πανεπιστημίου και πετούσαν και εδώ ρύζι στους νεόνυμφους. Ίσως θα πρέπει να το εφασμόσουμε και εμείς στην Ελλάδα.

Διακοπές και χαρά

Στη φωτογραφία δίπλα βλέπετε τα περισσότερα άτομα με τα οποία κάνω παρέα εδώ. Η φωτό αυτή τραβήχτηκε τη Δευτέρα, σε μια πόλη κοντά στο Aveiro που λέγεται Ovar και είχε φεστιβάλ καρναβαλιού –προφανώς-. Ντυθήκαμε λοιπόν ο καθένας ό,τι του κατέβηκε και πήγαμε και εμείς. Το φεστιβάλ ξεκινούσε στις 12 το βράδυ και τελείωνε το πρωί. Όταν εμείς φύγαμε με το τρένο των 6 υπήρχε ακόμη πολύς κόσμος που διασκέδαζε. Με ένα πρόχειρο μέτρημα που έκανα, περίπου 70000 άτομα βρίσκονταν εκείνο το βράδυ στην μικρή αυτή πόλη. Τραγούδια, χορός, μασκαρέματα, ποτό και φαγητό ήταν όλη η υπόθεση. Περάσαμε τέλεια αλλά το βράδυ ήμασταν όλοι κατεστραμένοι και επίσης την άλλη μέρα κανένας ερασμίτης δε βγήκε από το σπίτι του. Φλώροι... Περισσότερες φωτογραφίες θα βρείτε στο facebook μαζί με αυτές από την εκδρομή που πήγαμε το περασμένο Σάββατο στο Πόρτο. Το Πόρτο δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο σαν πόλη αν εξαιρέσεις κάτι κάστρα και πύργους που έχει καθώς και κάποια υπόγεια όπου αφήνουν το κρασί τους οι Πορτογάλοι για να ωριμάσει. Τα περισσότερα σημεία της πόλης είναι κακοδιατηρημένα αλλά υπάρχουν και μερικά γραφικά, κάτι που θυμίζει λίγο Ελλάδα. Αφού επισκεφθήκαμε όλα αυτά, καθώς και ένα πάρκο για να παίξουμε... και να κάνουμε παρέα με τις πάπιες και τα παγώνια, πήραμε το τρένο των 9 και γυρίσαμε πίσω. Την επόμενη εβδομάδα μάλλον θα επισκεφτούμε την Coimbra, μία πόλη εδώ κοντά που έχω ακούσει ότι αξίζει να επισκεφτείς. Αν ξέρετε κάτι παραπάνω παρακαλώ προτείνετε. Σε αυτές τις τελευταίες ημέρες δεν έλειπαν και οι μικροέξοδοι όπως αυτή που κάναμε εχθές το βράδυ σε ένα μαγαζί με Live μουσική, jazz, blues κτλ, ήπιαμε κανα δυο μπύρες και φύγαμε. Τώρα που είπα μπύρες να σχολιάσω το γεγονός ότι είμαι μόλις δύο εβδομάδες εδώ και βλέπω ήδη την μπυροκοιλιά να σχηματίζεται. Όχι ότι δεν είχα πριν αλλά τώρα χειροτερεύει η κατάσταση... Μάλλον θα σταματήσω τις μπύρες... και θα ξεκινήσω να πίνω πάλι βότκα....

Life in Aveiro

Η διπλανή φωτογραφία τραβήχτηκε σε μία περιοχή της Πορτογαλίας κοντά στο Aveiro που λέγεται Costa Nova. Στο πίσω μέρος φαίνεται ο ωκεανός με τα κύματά του και στο μπροστινό μέρος αυτός που θα δαμάσει τον ωκεανό σε λίγο καιρό με τις ικανότητές του στο surf.

Αφήνοντας τις ηλιθιότητες τώρα, θα σας πω λίγα λόγια για τη μέχρι τώρα ζωή μου στο Aveiro. Πλέον, έχω μπει κανονικά στην καθημερινότητα, που σημαίνει ότι πρέπει να παρακολουθώ τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο και να ασχολούμαι με τα δρώμενα εκεί. Επίσης, στην καθημερινότητα εντάσσεται και η βραδινή έξοδος στα διάφορα μπαράκια με παρέα ανθρώπους όπως αυτούς που σχολίασα στο προηγούμενο άρθρο μου. Τα μαθήματα είναι όλα στα Πορτογαλικά οπότε καταλαβαίνετε πως είναι να κάθεσαι σε μία αίθουσα για δύο ώρες και να μην καταλαβαίνεις λέξη... Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι τοσο τραγικα όσο ακούγονται. Οι καθηγητές μας βοηθούν και μιλάνε μερικές φορές στα αγγλικά για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Επίσης μπορούν να μας συστήσουν κάποια αγγλικά βιβλία και να μας διευκολύνουν. Θα δούμε στην πορεία πού θα καταλήξει αυτή η κατάσταση.

Ενδιαφέρον έχει επίσης η ζωή εκτός σχολής, όπου περιέχει τρία βασικά πράγματα: Πάρτυ, πάρτυ και πάρτυ. Κάθε μέρα έχει πάρτυ για τους φοιτητές του πανεπιστημίου σε διαφορετικά μαγαζιά. Αν προσθέσουμε και τα πάρτυ για τους φοιτητές Erasmus... Έχουν ένα σύστημα εδώ σε ένα μαγαζί αρκετά ενδιαφέρον. Μπορείς να πας τη Δευτέρα και όσες μπύρες πιεις, την Τρίτη έχεις τον ίδιο αριθμό δωρεάν. Για να γίνει πιο αντιληπτό το τι συμβαίνει, να πω μόνο ότι σερβίρουν μπύρες σε ποτήρια του ενός λίτρου (ουσιαστικά κανάτες είναι) και οι ξένοι πίνουν κατά μέσο όρο 3 τέτοιες τη Δευτέρα και πάνε και την Τρίτη και πίνουν άλλες τόσες!!! Επίσης η caipirinha τους είναι πολύ καλή και τέλος είναι το Kalasnikov, το οποίο είναι σφηνάκι βότκα με λίγο Αμπσέντι, λεμόνι και αλάτι. Το βάζουν φωτιά για το εφέ και το πίνουν. Χτυπάει κατευθείαν στο μυαλό. Θα ήθελα να τους μάθω τα υποβρύχια για να δω πόσο θα αντέξουν με αυτά, αλλά ακόμη είναι νωρίς πιστεύω. Οι παρέες μου είναι κυρίως ερασμίτες και κυρίως από χώρες όπως Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβενία και Κροατία. Συνολικά είμαστε περίπου 70 άτομα από όλη την Ευρώπη. Την παράσταση κλέβουν 8 κορίτσια από την Κίνα που είναι όλη τη μέρα μαζί, μένουν μαζί και κινούνται πάντοτε σε ομάδες. Αυτοί οι Κινέζοι πάντού ίδιοι είναι.

Την επόμενη εβδομάδα είναι το καρναβάλι. Μάλλον θα μετακινηθούμε προς μία άλλη πόλη εδώ κοντά (Ovar) που άκουσα ότι είναι το κέντρο του καρναβαλιού σε αυτή την περιοχή. Αναμένετε φωτογραφίες μου.

Νυχτερνή ζωή.....

Με αυτό το άρθρο θα ήθελα να μιλήσω λίγο για τη νυχτερινή ζωή του Aveiro. Προχθές το βράδυ βγήκα με κάποιους Πορτογάλους για μια μπύρα. Πήγαμε σε ένα μαγαζί όπου πίναμε μπύρες και παίζαμε βελάκια....!!! Προσπερνώντας αυτό το γεγονός, αφού κάτσαμε κανένα δύωρο εκεί, ξεκινήσαμε να κινούμαστε προς το κέντρο όπου βρήκαμε κάποια μπαράκια και εκεί είδα τελικά πώς διασκεδάζουν οι ξένοι. Μπαίνεις μέσα στο μπαρ – το οποίο είναι παρακμιακό, χωρίς τραπέζια και με περίπου 10 άτομα μέσα- παίρνεις αυτό που θέλεις να πιεις –σε πλαστικό- , πληρώνεις, βγαίνεις έξω στο δρόμο και το πίνεις ενώ έχει 10οC... Λες πέντε βλακείες, πετάς το ποτήρι κάτω και προχωράς στο επόμενο μπαρ. Τελικά, μετά από 2-3 μαγαζιά καταλήξαμε σε ένα κλαμπ όπου οι φοιτητές μπαίνουν δωρεάν κάθε Τεταρτη και Πέμπτη, ακολουθεί σωματικός έλεγχος για όπλα!!! και τελικά μέσα χορεύουν οι πάντες, σε ένα μεγάλο χώρο όπου δεν έχει σταντ ή τραπέζια, δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσεις το σακάκι σου κάπου και βλέπεις τελειωμένους μέχρι εκεί που δε φαντάζεσαι. Να δώσω ένα παράδειγμα κάποιου, που ενώ χόρευε στο δεύτερο σκαλί, ξαφνικά έβγαλε τα σωθικά του εκεί στο πάτωμα και μετά πήγε πήρε μια μπύρα και συνέχισε να χορεύει στο ίδιο μέρος... Φυσικά κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του γιατί εδώ δεν είναι Ελλάδα και δεν παίζει θάψιμο.
Θα ήθελα να σχολιάσω λίγο τις τιμές των προϊόντων τους οι οποίες είναι για γέλια.
Μπύρα 200ml...... 1,10€ (ήπια γύρω στις 7 και πλήρωσα περίπου 8€)
Καφές espresso.... 0,65€
Caipirinha….. 4,5€
Επίσης στο κλαμπ μπορούσες να φας και σάντουιτς αν ήθελες...
Χθες το βράδυ βγήκαμε οι ερασμίτες, επικρατούσε πάλι μια παρόμοια κατάσταση αλλά όλοι ήταν λίγο παραπάνω σφηγμένοι. Ποιος ξέρει τι έχουμε να δούμε...
Η φωτό είναι από χθες το βράδυ.

Οι πρώτες μέρες

Να’ μαι λοιπόν στην όμορφη αυτή πόλη. Είμαι δύο μόλις ημέρες εδώ και κανονικά θα χρειαζόμουν 10 τέτοια άρθρα για να περιγράψω ό,τι είδα και έζησα σε αυτές τις δύο μέρες. Αρχικά να πω ότι βρήκα ένα σπίτι και μένω με δυο άλλα παιδιά. Ο ένας είναι ο Ze και ο άλλος ο Hui (ο τόνος στο i) –μη με ρωτάτε τι ονόματα είναι αυτά, και εγω τώρα τους γνωρίζω σιγά σιγα-. Το σπίτι είναι αρκετά καλό, κοντά στο πανεπιστήμιο και στο εμπορικό κέντρο (σούπερ μάρκετ, φαγητό κτλ.) Σήμερα πήγα για ψώνια με τον Erasmus buddy (Katrin) και ένα άλλο παιδί (Carlos), οι οποίοι με βοήθησαν και με το σπίτι. Στην πραγματικότητα, αν δεν ήταν αυτοί, παίζει ακόμη να ήμουν στον σταθμό του Aveiro και να έψαχνα κανένα ξενοδοχείο για να μείνω (το πρώτο βράδυ θα το περνούσα στο παγκάκι). Χθες έφαγα –όπως πολλοί περιμένατε- στα Mcdonalds και σήμερα μία πίτσα ή «πίζα» όπως τη λένε εδώ. Το φαγητό στη λέσχη είναι επίσης αρκετά καλό αν και δεν ήξερα τι έτρωγα χθες το βράδυ που το επισκέφτηκα. Με τη γλώσσα προβλέπεται μεγάλο πρόβλημα γιατί πολλοί λίγοι μιλάνε αγγλικά ή, για να το θέσω καλύτερα, κάνουν πως δε μιλάνε. Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα ακόμη αλλά κινούνται θετικά με πολύ γρήγορους ρυθμούς οπότε μαμά και μπαμπά μην ανησυχείτε για αυτό.

Όποιος θέλει το πορτογαλικό μου νούμερο ας μου στείλει ένα mail και θα του το στείλω.

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπετε, όσο αυτό είναι δυνατό, το πανεπιστήμιο της πόλεως. Είναι έτσι όπως φαίνεται από το παράθυρο της κουζίνας μου. Τα ξαναλέμε σύντομα.

Περί Πορτογαλίας

Τις τελευταίες 3 εβδομάδες κοιμάμαι και ξυπνάω με μία σκέψη στο μυαλό μου. Είναι το βασικό αντικείμενο σε όλες τις συζητήσεις μου με την οικογένειά μου, τους φίλους και τους γνωστούς μου. Πρόκειται για το ταξίδι μου στην Πορτογαλία, στο Aveiro. Το Aveiro είναι μία πόλη κάτω από το γνωστό σε όλους μας Porto. Το ταξίδι μου ξεκινάει στις 1 Φεβρουαρίου και τελειώνει, αν όλα πάνε καλά, στις 25 Ιουνίου. Με αυτό το blog σκοπός μου είναι να μοιραστώ κάποιες εμπειρίες μου μαζί σας. Ήταν αίτημα εκαντοντάδων ανθρώπων και όπως καταλαβαίνετε δεν μπορούσα να σας το στερήσω.
Το μόνο πράγμα που είναι προγραμματισμένο, είναι το ταξίδι με τους φίλους μου το Πάσχα στην Ισπανία και στο Άμστερνταμ, καθώς και η συνέχειά μου στη Σουηδία. Όλα τα άλλα τα έχω αφήσει να πάρουν μόνα το δρόμο τους. Τώρα, αν θα κοιμηθώ σε παγκάκι ή σε σουίτα ξενοδοχείου, αυτό δεν το γνωρίζω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ζήσω κάτι ξεχωριστό.

Μόλις έχω νέα από Aveiro θα τα αναρτήσω μαζί με τις πρώτες φωτογραφίες και εντυπώσεις μου.

Σας ενημερώνω ότι όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου θα με βρει μόνο μέσω facebook, msn (για όσους έχουν το mail μου) και πρόκειται να κάνω και ένα λογαριασμό skype. Μην επιχειρήσετε στο κινητό μου και προφανώς όχι στο σταθερο :))...