Ταξίδια (συνέχεια 3)

Αυτός είναι ο γυρισμός μου στο Αβέιρο. Αν έλεγα πριν 5 μήνες ότι το να γυρίσω σε αυτή τη μικρή πόλη της Πορτογαλίας θα ήταν το όνειρό μου για λίγες μέρες θα γελούσαμε όλοι μαζί εκεί στη Θεσσαλονίκη. Όλα ξεκίνησαν από την πρώτη φωτογραφία όπου φαίνεται το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ που είναι κλειστό. Ψάχνοντας ένα πιθανό τρόπο γυρισμού με το φίλο Γιώργο αποφάσισα τελικά ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να ξεκινήσω το επόμενο πρωί από το σιδηροδρομικό με τυχαία πορεία προς το Νότο. Το πρωί λοιπόν μαθαίνω ότι δεν υπάρχουν τρένα πέρα από τα σύνορα και ότι θα πρέπει να κινηθώ με τα τοπικά. Το τοπικό λοιπόν που χρησιμοποίησα είναι αυτό στη δεύτερη φωτό. Η μεγαλύτερη απόσταση που διανούσε ένα τοπικό τρένο ήταν μέχρι το Βέλγιο στο σταθμό στο Antwerpen (που βλέπετε στην τρίτη φωτογραφία). Από εκεί, είχα κλείσει θέση με ένα άλλο τοπικό του Βελγίου μέχρι τη Λιλ της Γαλλίας (σύνορα Βελγίου-Γαλλίας). Δυστυχώς, δεν έχω το σταθμό σε εικόνα. Εκεί, προσπαθώντας να συννενοηθώ με τους κωλογάλλους στα αγγλικά και με το λίγο μυαλό που έχω, κατάλαβα ότι το μακρύτερο που μπορούσα να φτάσω ήταν το Παρίσι. Όταν έφτασα τελικά ήταν ήδη έντεκα το βράδυ και αποφάσισα να περάσω τη νύχτα μου εκεί χωρίς να έχω σχέδιο για την επόμενη μέρα. Θα πήγαινα στο ταμείο μόλις άνοιγε στις 5:45 π.μ. και θα πήγαινα όσο νοτιότερα γινόταν. Πέρασα 3 ώρες σε ένα Ίντερνετ καφέ και μετά πήγα στον κλειστό σταθμό και κοιμήθηκα στο sleeping bag μου έξω από αυτόν για περίπου μισή ώρα. Όταν τελικά άνοιξε, μπήκαμε όλοι (οι 10 καημένοι χωρίς πτήσεις που είχαμε μαζευτεί) όπως βλέπετε στην 4η και 5η φωτό. Κατάντια...
Μόλις άνοιξε το Γκισέ, ήμουν τρίτος στη σειρά και γινόταν πλιάτσικο στα εισιτήρια. Κατάφερα να βρω μια "θέση" όρθιου στο τρένο για Bordeaux που είναι στα νότια της Γαλλίας στις 8 το πρωί. Όταν τελικά επιβιβάστηκα, το τρένο θύμισε αυτά που βλέπουμε στις παλιές ελληνικές ταινίες. Παππούδες, γιαγιάδες, νέοι, σχολεία, όλοι με βαλίτσες, όλοι να φωνάζουν να μπουν στο τρένο, μια κυρία είχε φέρει 2 σκυλιά και ένα κλουβί με κοτόπουλα!!!! μαζί της. ΧΑΟΣ... Όταν έκλεισαν οι πόρτες συνειδητοποίησα ότι θα ταξίδευα 2 ώρες όρθιος, χωρίς σχεδόν να μπορώ να κινηθώ. Τέλος πάντων. Το σταθμό που έφτασα τον βλέπετε στην 6η εικόνα. Εκεί έφαγα κάτι και είχα ήδη κλεισμένο εισητήριο από το Παρίσι, για το Irun.
Irun: ένα χωριο της Ισπανίας στα σύνορα με τη Γαλλία που βλέπει περίπου 100 άτομα τη μέρα. Εκείνη τη μέρα είδε 200 άτομα μόνο από το δικό μας τρένο, διότι ήταν ο μόνος προορισμός που μπορούσες να φτάσεις από Γαλλία στην Ισπανία με τοπικό τρένο. Το βλέπετε στην 7η εικόνα.
Εκεί λοιπόν ήμουν τυχερός γιατί έγινε μια ακύρωση ενός εισιτηρίου για το international τρένο προς Λισσαβώνα Πορτογαλίας. Το έκλεισα χωρίς δεύτερη σκέψη για 70€. Το ταξίδι ήταν 12 ώρες αλλά το τρένο ήταν πολύ καλό και μπόρεσα να κοιμηθώ τις περισσότερες. Το μόνο που έφαγα για περίπου 18 ώρες ήταν κάτι μπισκότα που είχα μαζί μου. Ξέρω, ακούγονται πολύ δραματικά έτσι όπως τα γράφω αλλά όλη η κατάσταση ήταν όντως απαράδεκτη. Τελικά, φτάνοντας Πορτογαλία κατάλαβα ότι το τρένο πήγαινε από το Βορρά και έτσι κατέβηκα στο Pombal (προτελευταία εικόνα) και από εκεί πήρα το τρένο για Αβέιρο (τελευταία φωτό). 30 λεπτά περπάτημα και ήμουν σπίτι.
Συνολικά: 48 ώρες χωρίς κρεβάτι και μπάνιο, 25 ώρες σε τρένα, 250€ σε εισιτήρια τρένων.

Ταξίδια (συνέχεια 2)

Στις 5 Απριλίου τα χαράματα γύρισα στο Αβέιρο. Αφού κοιμήθηκα λίγες ώρες πήγα στο αεροδρόμιο για να επισκεφτώ τα φιλαράκια μου από Ελλάδα. Το πρόγραμμα είχε ως εξής: 3 ημέρες στο Αβέιρο, 2 ημέρες στη Λισσαβώνα, 5 ημέρες στην Βαρκελώνη, όπου θα ερχόταν και ο Βασίλης και 3 ημέρες στο Άμστερνταμ. Γυρισμός στις 18 Απριλίου. Μετά από εκεί το σχέδιό μου ήταν να πετάξω για Σουηδία για να συναντήσω ένα άλλο φιλαράκι, αυτό όμως δε συνέβη ποτέ αφού εξερράγη το ηφαίστειο και ακυρώθηκαν όλες οι πτήσεις (Θα τα πούμε μετά για αυτό).
Οι στιγμές με αυτούς τους φίλους είναι πάντοτε το κάτι άλλο οπότε δε χρειάζεται να πω και πολλά. Την πρώτη μέρα υπήρχε ξενάγηση στο μαγευτικό Αβέιρο όπου με το ζόρι βρήκα 2 μέρη να τους πάω. Τη δεύτερη μέρα πήγαμε στο Πόρτο όπου ήταν πολύ ωραία και επισκεφτήκαμε και την παραλία που θύμιζε λίγο Beverly Hills, όπως πάντοτε το ξέρουμε από την τηλεόραση. Την Τρίτη μέρα πήραμε το τρένο για Λισσαβώνα. Εκεί γυρίσαμε κάποια μνημεία που μας είχαν προτείνει τα οποία όντως άξιζαν, όπως το Belem και ζήσαμε το ένα βράδυ τη νυχτερινή ζωή, η οποία δε διαφέρει και πολύ από αυτή που ξέρουμε στη Βόρεια Πορτογαλία, χύμα κατάσταση και ποτά στο δρόμο.
Η συνέχεια ήταν στη Βαρκελώνη όπου συναντήσαμε το Βασίλη και μείναμε σε ένα ξενοδοχείο για 5 ημέρες. Εκεί κουραστήκαμε λίγο παραπάνω γιατί είχε όντως πάρα πολλά να δούμε. Επισκεφτήκαμε το περίφημο Aquarium, την ξακουστή La Sagrada familia του Gaudi, το φανταστικό γήπεδο της Barcelona, το Camp nou, το Μονζουίκ με το τελεφερίκ και διάφορα άλλα που βρίσκαμε στη διαδρομή όπως πάρκα και μουσεία. Όσο αναφορά το βράδυ, περπατήσαμε στα μπαράκια της παραλίας όπου η φάση είναι αρκετά κυριλέ και θυμίζει λίγο Ελλάδα, τόσο στη διασκέδαση όσο και στις τιμές (π.χ. 15€ το κοκτέιλ). Υπάρχουν βέβαια και τα μπαράκια στην πλατεία με πιο χαλαρή κατάσταση και πιο νορμαλ τιμές. Αυτός είναι και ο λόγος που το ένα βράδυ γίναμε σκατά (είμαι επιεικής). Τέλος, επισκεφτήκαμε το καζίνο, όπου χάσαμε κάποια λεφτά και τελικά αποφασίσαμε ότι καλύτερα θα ήταν να τα πήναμε σε ποτά σε κάποιο άλλο μέρος.
Στη συνέχεια πήγαμε στο Άμστερνταμ το οποίο στους περισσότερους ήταν ήδη γνωστό. Περπατήσαμε στο κέντρο και κάναμε βόλτα στη Red light District. Οι λέξεις «μπάφος», «μανιτάρια» και «κοκαϊνη» ακούγανταν σχεδόν κάθε 3 λεπτά στο δρόμο και ο μπάφος μύριζε κιόλας. Στο Άμστερνταμ δεν επισκεφτήκαμε κάποιο μνημείο ή τίποτα τέτοιο, μόνο βγήκαμε τα 2 βράδια σε κάποια μπαρ. Τελειωμένες καταστάσεις και υψηλές τιμές παντού σε σχέση με Ισπανία και Πορτογαλία που είχαμε συνηθήσει. Μέναμε σε ένα χλιδάτο ξενοδοχείο μέσω ενός γνωστού μας διότι με τα ίδια λεφτά που μας έκλεισε θα μπορούσαμε να μένουμε σε ένα τελειωμένο Hostel στο κέντρο.
Όλα ήταν τέλεια, γελάσαμε πολύ, περάσαμε πολύ καλά. Γυρίσαμε μέρη, γνωρίσαμε κόσμο και γλεντήσαμε. Όλα αυτά μέχρι την τελευταία μέρα που ακυρώθηκαν όλες οι πτήσεις μας. Έπρεπε λοιπόν να βρούμε ένα τρόπο γυρισμού, τα παιδιά στην Ελλάδα και εγώ να ματαιώσω το ταξίδι στη Σουηδία και να γυρίσω Πορτογαλία. (Συνεχίζεται)
Υ.Γ. Στη φωτό βλέπετε την ομάδα στη Λισσαβώνα. Βασίλη με συγχωρείς που δεν ανέβασα μια φωτό με τους 6 μας αλλά εκτός από αυτή στο γήπεδο που ανέβασα στο Fb δεν έχω καμιά άλλη με όλους.

Ταξίδια....

Λοιπόοοοοον... Για να δούμε σε πόσα το λιγότερο άρθρα μπορώ να χωρέσω ένα μήνα ταξιδιών στο εξωτερικό. Να πω ότι έκανα δύο ταξίδια συνολικά ξεκινώντας από τις 25 Μαρτίου. Το πρώτο διήρκησε 12 μέρες μέχρι τις 5 Απριλίου και πρόκειται για ένα ταξίδι επιβίωσης. Ήμασταν πέντε άτομα, όλοι από Erasmus στο Aveiro, δύο Πολωνέζες, ένας Τσέχος, μία από Σλοβενία και εγώ. Το μόνο που είχαμε κλείσει ήταν τα τρία αεροπλάνα προς Μαδρίτη, Μαγιόρκα και μετά πίσω στα παράλια της Ισπανίας, στο Αλικάντε. Όχι διαμονή και όχι εισητήρια επιστροφής. Τρώγαμε από σούπερ μάρκετ κάθε μέρα, σιχάθηκα το σαλάμι αέρος και τα γιαούρτια τα οποία τα τρώγαμε μετά από 5 μέρες που ήταν εκτός ψυγείου. Φυσικά δεν μπορούσα να τρώω μόνο αυτά όλη μέρα και πάντα έπαιρνα και κανένα επιπλέον σάντουιτς στο δρόμο.

Το αρχικό σχέδιο ήταν να νοικιάσουμε αμάξια τόσο στο νησί όσο και στην ήπειρο για να γυρίσουμε όσα περισσότερα μέρη μπορούμε. Έτσι και έγινε. Επισκεφτήκαμε σχεδόν όλες τις αξιοπρεπείς πόλεις στη Μαγιόρκα και μετά στην ηπειρωτική χώρα με σειρά: Αλικάντε, Μαδρίτη, Κόρντομπα, Μάλαγα, Γιβραλτάρ, Ταρίφα, Κάντιζ, Σεβίλλη και τέλος κάναμε μία στάση στην Πορτογαλία στο Φάρο και από εκεί πίσω στο Πόρτο και μετά Αβέιρο. Συνολικά διανύσαμε 2000 χιλιόμετρα σε έξι μέρες τις οποίες είχαμε το αμάξι. Μία μέρα μείναμε στο αυτοκίνητο όλοι οι πέντε... μη ρωτήσετε πώς χωρέσαμε ή πώς κοιμηθήκαμε. Τις υπόλοιπες μέρες κοιμόμασταν σε γνωστούς από το ίντερνετ και συγκεκριμένα από ένα πρόγραμμα που λέγεται Couch-surfing, όπου πρόκειται για μια κοινωνία ανθρώπων που προσφέρουν δωρεάν κρεβάτι ή και πάτωμα σε άλλους μέσα από αυτό το site χωρίς κανένα κόστος. Τελικά τα καταφέραμε. Τα μέρη που επισκεφτήκαμε ήταν φοβερά, είδαμε καθεδρικούς, παλάτια και πάρκα σχεδόν σε όλα τα μέρη, μαγευτικές παραλίες στη Μαγιόρκα και στις Μάλαγα και Ταρίφα και κάναμε μπάνιο στις δύο τελευταίες. Το νερό ήταν παγωμένο αλλά δε γινόταν να το χάσω, ήταν μοναδική ευκαιρία. Επισκεφτήκαμε το Γιβραλτάρ όπου είδαμε την Αφρική να αχνοφαίνεται στο βάθος. Ζήσαμε επίσης τη νυχτερινή ζωή στη Σεβίλλη, τη Μαγιόρκα και τη Μάλαγα. Προσπάθησα να χορέψω Σάλσα χωρίς πολύ καλό αποτέλεσμα και βρήκαμε ένα μαγαζί με σφηνάκια προς 1€ το ένα τα οποία είχαν ΠΟΛΥ καλό αποτέλεσμα. Η παρέα ήταν πολύ καλή και συνεννοήσημη. Πριν την εκδρομή δε γνωριζόμασταν πολύ καλά και τώρα είμαστε σαν οικογένεια αφού ήμασταν 12 μέρες μαζί 24 ώρες τη μέρα.

Είχαμε βέβαια κάποιες ατυχίες. Στη Μαγιόρκα κάποιος άνοιξε το αμάξι μας και έκλεψε από τα δύο κορίτσια διαβατήρια, λεφτά, κινητά και πιστωτικές. Η μία κοπέλα δεν μπορούσε να πετάξει αλλά ούτε να πάει με πλοίο, οπότε η άλλη κοπέλα έφτασε μόνη στο Αλικάντε και πέρασε μόνη της το βράδυ. Στο αστυνομικό τμήμα δε μιλούσαν αγγλικά και δεν μπορούσαμε να κάνουμε την αναφορά για τα κλοπιμαία. Έπρεπε να αλλάξουμε το αρχικό σχέδιο ταξιδιού μας και να επισκεφτούμε τις πρεσβείες στη Μαδρίτη για να κάνουμε όλα τα γραφειοκρατικά. Τελικά όμως όλα πήγαν καλά και προσπαθούμε να θυμόμαστε μόνο τις καλές στιγμές που είναι πάρα πολλές και αξίζουν πολλά. Μπορείτε να δείτε τις φωτογραφίες στο Facebook αλλά θα πάρετε μόνο μια ιδέα από αυτά που περνούσαμε. Η συνέχεια για το δεύτερο ταξίδι μου στο επόμενο άρθρο.

Η εικόνα είναι από ένα πάρκο αλλά δε θυμάμαι πού ακριβώς. Αυτή είναι όλη η παρέα....